‘We zijn de frieten ontgroeid’

Tafelen met de garagerockers van SONS? Dat moet uitdraaien op een voedselgevecht. Maar Robin Borghgraef, Jens De Ruyte, Arno De Ruyte en Thomas Pultyn zijn de ‘pitabar om de hoek’ al lang ontgroeid. Wij gingen tafelen bij Manhattn’s Burgers op de Antwerpse Groenmarkt.

TEKST KIM BOS / MAXIME STANS – BEELD ANOUK STANS

Jullie motto is ‘Eerst boefen en dan rocken’?

Arno De Ruyte: “Eten voor het optreden kan je zuur opbreken, zéker de zanger. Eten kost energie en die moet je net opsparen voor de show. Verbazend hoe goed de catering trouwens is op festivals. Al krijgen we héél vaak chili con carne.”

Borghgraef: “Daar zijn we een beetje bang voor geworden. En op Nederlandse shows krijgen we vaak Oosters geserveerd. Ook dat is erop of eronder.”

Eerlijk, welk bekend festival heeft de allerbeste keuken?

Pultyn: “De Lokerse Feesten. En op Tiegem Rockt kregen we briskets mee naar huis, heerlijke, twaalf uur lang gegaarde ribbetjes.”

Borghgraef: “Rock Zottegem was net een trouwfeest. Hoe goed was dát? Op Werchter waren we minder met het eten bezig, te veel stress. Toen Jack White in de backstage passeerde, viel het patatje van mijn vork. Starstruck, manneke.”

Wie krijgt het eerst buikkrampen van de stress?

Arno De Ruyte: “Gelukkig heeft niemand daar bij ons echt last van. Wel zo net voor het opgaan té vaak naar wc moeten van de spanning, maar geen zware interventies. Of twintig seconden voor je op moet, willen gaan plassen en daar dan echt over blijven twijfelen.”

Maken jullie als band tijd om samen te dineren?

Arno De Ruyte: “Soms eens op een zondag, maar we hangen meer rond waarna plots het idee ontstaat om iets te gaan bikken. Niet meer de pitabar om de hoek; het mag een leuk restaurantje zijn. We zijn de frieten ontgroeid.”

Jens De Ruyte: “Samen tafelen is leuker geworden doorheen de jaren. We kennen elkaar al sinds we tieners waren en appreciëren vriendschappen die overeind blijven. Je amuseren aan een tafel snap je minder goed als je twintig bent.”

Arno De Ruyte: “Het wordt drukker met de band en de combinatie van onze fulltime jobs. Je besteedt kostbare tijd dus liever in een rustige omgeving, en niet ergens in een overvol danscafé waar je elkaar amper verstaat.”

Vandaar de titel van jullie debutalbum Family Dinner?

Borghgraef: “Dat ging meer over het contrast van zulke familiemomenten. Sommigen kijken daar hard naar uit, anderen vinden zo’n feest heel awkward. Die coverfoto is genomen bij de oma van Jens en Arno. Die lieve vrouw heeft toen om 10 uur ’s morgens een heel diner voor ons gemaakt: kroketjes, varkensgebraad, noem maar op. All the way. Goed gelachen toen, met de oma erbij.

En wat met pikant eten?

Borghgraef: “Ik heb thuis een gigantische collectie met verschillende tabascosauzen, dus laat maar komen.”

Jens De Ruyte: “En ik maak graag hete Aziatische soep. Vlak voor we aan De Nieuwe Lichting deelnamen, heb ik zelfs gesolliciteerd om in de keuken van een restaurant te werken. Ik kreeg de job niet. Gelukkig maar!”

Van de keuken naar het podium. De juiste switch, lijkt me.

Borghgraef: “Ik ontwerp trouwens logo’s en menukaarten voor drie restaurants in Antwerpen. Hoeveel links hebben wij eigenlijk met de horeca? (lacht)”

Voor wie zou je eens willen koken?

Pultyn: Dua Lipa

Jens De Ruyte: Nee, Wendy Van Wanten. Dan zou ik sliptongskes maken, lekkere frietjes erbij, en gefrituurde peterselie. We hebben wel iets met Wendy. Wie niet? Het is maar een inside joke, hoor. Alleen weet Wendy het zelf niet

En geen frietje steken met Mick Jagger?

Arno De Ruyte: “Best niet te close worden met idolen.  Misschien met Nick Cave dan. Een keigoede artiest, maar geen idool van ons. Een boeiende mens, maar ver genoeg van onze eigen interesse.”

Jens De Ruyte: “En zet daar dan Wendy van Wanten bij.”

Borghgraef: “Om samen een kroket uit de muur te eten.”

Waarom zou een mens in godsnaam een kroket uit de muur eten?

Borghgraef: “Na een show in Groningen aten we de kroketmuur naast de zaal leeg. Vier kroketten per man. En dat personeel achterin maar gas geven om ons te kunnen volgen. Hilarisch.”

Arno De Ruyte: “Onze geluidsman, Bram van de Weeën, is eigenlijk ook onze culinaire gids. Die kent overal de beste zaakjes. Hij wist ook waar ‘de muur’ van Groningen lag.”

Pultyn: “Maar kom bij hem niet te laat, want dan hakt ’m u in de pan.”

HET BESTE WAT MANHATTAN TE BIEDEN HEEFT

Als je bekijkt hoeveel burgertenten Vlaanderen vandaag telt, moet je je wel zien te onderscheiden, moeten ze bij Manhattn’s hebben gedacht. Welk verhaal schuilt er achter dit adres, geleid door de gebroeders Vandermeulen? Wel, een van hen heeft een tijd een New Yorkse foodtruck bemand die Belgische wafels aan de man bracht. Met die ervaring in het mekka van de gehakte biefstuk achter de kiezen, zet het duo zich nu in de markt als invoerder van ‘het beste van het beste wat Manhattan te bieden heeft’. Die wat onbescheiden slogan noopte ons tot nader onderzoek. Manhattn’s blijkt een atypische plek en heeft qua werking meer weg van een Quick of een McDonald’s dan andere burgerplekken als Ellis, Hemgie’s, Cool Bun… Bestellen doe je in dit postindustriële loftdecor aan de toog, en dat zou gezien het succes van de plek gepaard kunnen gaan met een wat oplopende wachttijd, al viel daar niets van te merken, integendeel. Eenmaal je een keuze hebt gemaakt, ga je aan een tafel zitten waarop een buzzer staat die afgaat wanneer je eten klaar is. Vriendelijke bediening, leuk decor, en vooral overal goed over nagedacht. Wij bestelden een ‘Godfather Deal’, een formule met een burger, frieten en een drankje. Voor 14,50 euro kregen we de Empire Cheese, een cola en verse frieten, bestrooid met rozemarijn. De burger was perfect: een mooie lap Brits kwaliteitsvlees. De cuisson kies je zelf en dus kregen wij onze burger mooi rosé geserveerd. Het gehakt werd nog eens heerlijk in de verf gezet door een broodje van de onovertroffen artisanale bakker Yves Guns. De aanwezigheid van Comtékaas en een huisgemaakte barbecuesaus op de frieten gaf het geheel wat extra karakter. Nice job!