‘VOOR IEDERE KANS DIE JE KRIJGT MOET JE DANKBAAR ZIJN’

FRONTMAN COLIN H. VAN EECKHOUT OVER TWINTIG JAAR AMENRA

Twintig jaar na zijn oprichting is Amenra actiever dan ooit. De band stond op Ieperfest en Rock Herk en heeft recente tours in Japan, Oceanië en de VS achter de rug. Wij spraken met zanger Colin H. Van Eeckhout over the life on the road, vriendschap en (veel) toekomstplannen.

TEKST LENNERT HOEDAERT – BEELDEN BOBBY COCHRAN

Amenra tourde afgelopen maart en april door de VS, elf jaar na zijn debuuttour in Noord-Amerika. De band werd in die maanden gefotografeerd door Bobby Cochran, die ook een documentaire maakte voor Revolver Magazine. Cochran volgde de band in Japan, maar daarnaast ook andere gelijkgezinde groepen zoals Converge, Emma Ruth Rundle en Oathbreaker. Van Eeckhout: “Bobby is een fotograaf die een nomadisch leven leidt, van busje naar busje. Hij verkent de wereld door zijn fotografische oog. De eerste keer dat we elkaar ontmoetten was in Seattle en ik voelde meteen een connectie. Er gaat een zekere rust van hem uit, en wijsheid. Dat maakt mij ook rustig.” Na al enkele Europese tournees te hebben gedaan, trok Amenra in 2008 – Mass IV was toen net uit – voor het eerst naar de VS. “Dat was met Battlefields, een band uit de streek van Minneapolis”, zegt Van Eeckhout. “Ik heb nog altijd goeie herinneringen aan die tour. We speelden in kelders en donkere zaaltjes, en sliepen bij mensen thuis. Dat was een interessante ervaring. Maar het allermooiste was toch wel voor de eerste keer door dat immense land rijden met de band. Later dat jaar hebben wij Battlefields trouwens geholpen voor een tour in Europa. “In de VS zie je tijdens een tournee alle seizoenen. Daardoor kan je nooit deftig inpakken: ofwel heb je het te koud, ofwel te warm. Maar er zijn ook andere verschillen met Europa. Zo zijn we ongelooflijk verwend in Europa op logistiek vlak. In de VS moet je in een zaal met een capaciteit van duizend man als band geluk hebben dat je een goed werkende belichting en geluidssysteem ter beschikking hebt. Ook zijn er weleens discussies met de lokale crew als je eigen materiaal, zoals een projector, meehebt. Maar je kan een tour in de VS eigenlijk pas goed vatten als je het zelf hebt meegemaakt”, legt Van Eeckhout uit. “De tour met YOB en Voivod was niet de grootste tour die we er al gedaan hebben. Zo trokken we door het land zonder nightliner (een grote tourbus, LH). Dat was wel het geval met Neurosis en Converge vorig jaar. Dan vertrek je na elke show ’s avonds en word je ’s ochtends wakker op je nieuwe bestemming. Het nadeel is dat je zo het landschap mist en enkel de steden ziet. Ditmaal hebben we wel het mooie van de landschappen meegemaakt. We reden zoals vroeger met een busje: in eenentwintig dagen hebben we zo’n 12.000 kilometer afgelegd.” In tegenstelling tot hun Europese tours is Amenra in de VS nog geen headliner; ze waren telkens de openingsband van de avond. Of dat niet wennen was? “Het is er een logisch feit, aangezien we daar nog altijd minder bekend zijn. We merkten wel dat de mensen telkens op tijd kwamen om onze set te zien. Het klikte ook met de andere bands, de sfeer zat goed. Hier in België hebben we een crew van tientallen mensen. In de VS moesten we onze backdrop zelf hangen en de kabels zelf op het podium plakken. En dat allemaal in twintig minuten. Het was dus een beetje back to basics.”

Eten in benzinestations

Drie weken lang touren in een busje: hoe houd je dat vol als band? “Wees gerust: onze nek en rug zijn er kapot van. In de steden bezoeken we daarom weleens een chiropractor. Het klinkt onnozel, maar het is nodig om het fysiek vol te houden. We proberen tegenwoordig ook wat te lopen of wat te fitnessen. Daarnaast moet je op tour proberen om niet te veel brol te eten. Dat is in de States niet altijd even makkelijk, want onderweg eet je grotendeels in benzinestations. ’s Avonds konden we gelukkig wel telkens voor de show een deftige maaltijd eten. “Misschien nog belangrijker is dat een band op tour zich dankbaar opstelt”, zegt Van Eeckhout. “In die zin komen onze hardcore- en punkroots wel van pas. We hebben jarenlang bij wijze van spreken op de grond geslapen en op bierbakken gespeeld. Als band moet je voor iedere kans die je krijgt dankbaar zijn. Los van de fysieke uithouding is dat een belangrijk aspect. Op menselijk vlak moet je elkaar perfect aanvoelen. Een band is meer dan de groep op een podium. De ervaringen daarbuiten zijn minstens even belangrijk, daarom zie je op Facebook weleens foto’s van de band in een tankstation of in donkere straten van een stad. Eigenlijk is touren ook een vriendschapstest. Iedereen zit de hele tijd samen in een klein busje en er kan altijd ruzie gemaakt worden. Maar hoe langer Amenra bestaat, hoe meer we beseffen dat we geluk hebben. We doen al twintig jaar ons goesting en we zien de hele wereld.

Vechtlust

“Wanneer we in Europa en de States spelen, beginnen we hier en daar al gezichten te herkennen. We kennen de landen en weten waar de beste eetplaatsen te vinden zijn. Soms is het echt thuiskomen in een stad die je al lang kent. In Japan en Australië daarentegen was alles nieuw voor ons. In Tokio hebben we een zeer warme ontvangst gehad. De concertbezoekers zijn daar zelfs stil voor het optreden begint. Ook de crew is er zeer respectvol: ze leggen alles netjes klaar, tot zelfs de opgerolde kabels toe. Er was een communicatiebarrière, dus de concertbezoekers gaven ons cadeautjes, zoals sleutelhangers, koekjes en maskers, als teken van dankbaarheid. Australië is in tegenstelling tot wat je zou denken niet hetzelfde als de VS of Engeland. Dat komt doordat bands daar geen zes keer per jaar komen spelen. Tegelijk heeft het land een levendige muziekscene. We hebben er met Ylva, een band uit Melbourne, in verschillende steden gespeeld en waren meteen omvergeblazen door die band. Ze hebben echt de sound en de power. Het zijn bovendien supervriendelijke kerels.” “Ik zou graag eens in Zuid-Amerika spelen. We zien onszelf niet als een pure metalband, maar de metalscene is daar enorm groot en het publiek uitzinnig. Ook landen als Turkije en Indonesië lijken me een interessante ervaring. De punk en hardcore zijn daar nog echt maatschappelijk belangrijk; er gaat nog een zekere frustratie en vechtlust uit van de muziek. In Griekenland, Italië, Spanje en Rusland hebben we tijdens gesprekken al een existentiële angst bij de mensen gemerkt. Er hangt een groot vraagteken boven de hoofden van jongeren. Ze moeten daarvoor niet op hun knieën vallen, maar ik heb wel al gemerkt dat ze energie putten uit onze muziek.”

Hardest working man in metal

Over energie gesproken: Amenra-bassist Levy Seynaeve bleef na de shows met YOB en Voivod in de VS om de hele maand mei met zijn blackmetalband Wiegedood in de VS te touren. Dus vragen we Van Eeckhout of zijn bandgenoot de hardest working man in de Belgische metalscene is? “Hij is de enige persoon in de heavy muziek die op zowel Century Media, Neurot, Deathwish als Southern Lord (platenlabels, LH) muziek heeft uitgebracht. Voor ons zijn zijn optredens met Wiegedood trouwens nooit een issue geweest, ik weet zelf hoe belangrijk zijprojecten kunnen worden en zijn, we geven hem dus alle vrijheid. Alleen is het soms wel jongleren met agenda’s.” Ook Amenra’s agenda zit trouwens nog altijd propvol. Dit najaar staat in Menen een uitge – breid programma op de planning dat focust op verschillende aspecten die de groep de afgelopen twintig jaar hebben gevormd. “Natuurlijk willen we soms wat gas terugnemen, maar dat gaat moeilijk als we enorm veel de vraag krijgen om ergens te spelen, zoals recent nog uit Rusland, Griekenland en Scandinavië. Tussendoor zijn er ook tal van andere projecten die ons creatief uitdagen. Zo mogen we volgend jaar een nieuwe soundtrack bij een film schrijven en zijn we gevraagd om iets te doen voor het Van Eyck-jaar 2020 in Gent. “Daarnaast heb ik met Scott Kelly (Neurosis, LH), Mathieu (Vandekerckhove, gitarist van Amenra, LH) en Iggor Cavalera (ex-Sepultura, LH) een plaat gemaakt en staat er ook een nieuwe plaat van Kingdom op de planning. Binnen een jaar zullen onze zijprojecten weer de volle aandacht krijgen. We zijn trouwens nooit bang geweest dat onze fans ons zouden kunnen vergeten of dat ons ‘moment’ voorbij kan zijn als we lang wachten met een nieuw album. Het gaat vrij goed met iedereen in de band, dus er is nog geen aanleiding om een nieuwe plaat te schrijven. We denken nooit in termen van momentum. Zolang we leven is er momentum.”