The Germans :: “Noem ons gerust ambitieuze hobbyisten”

The Germans hebben het weer gedaan: het nieuwe Spirituality werd een heerlijk scheve plaat die toch weer helemaal anders klinkt dan zijn voorganger. Lees: de groovy, broeierige krautrock waarmee ze op Are Animals Different en Sexuality uitpakten, werd ingeruild voor soundtrackvibes, psychedelica en – hou u vast – een Franse hoorn. Hoe ze daar bij kwamen, leggen drummer Lennert Jacobs en gitarist Vincent Cauwels graag uit.

Tekst: Lennert Hoedaert

“Dit is eigenlijk de eerste Germansplaat waar ik over de hele lijn tevreden ben”, zegt Jacobs over Spirituality, het tweede deel van een trilogie, op een zondagnamiddag in een koffiebar in Gent. De drummer is net terug van een trip naar Griekenland, waar hij met zanger Jakob Ampe verbleef voor de opname van een derde videoclip voor dat nieuwe album. Wat er in de Griekse bergen precies gebeurde, willen we nog niet helemaal verklappen, maar het zal alvast met een worstelaar in de hoofdrol zijn. En als we mogen voortgaan op de clip voor “Ich Sagte”, in een regie van Lisa Spilliaert en Nana Vaneessen,  zal die bijzonder geslaagd zijn. In de video die bij de zweverige albumopener hoort, zien we Ampe opgesmukt worden met lange nagels en bekropen door een grandioze leguaan.

Van “Ich Sagte” tot het toepasselijk getitelde “Ende”: op Spirituality verbaast The Germans met bij momenten delicate songwriting en introspectieve nummers. ‘Minder gitaren, meer ademruimte’, lijkt wel het adagium. “De nadruk ligt op de klassieke gitaar, 80’s synths en de Franse hoorn van Rozanne Descheemaeker”, legt Jacobs uit. Het was voor The Germans de tweede samenwerking met de heerlijk onconventionele producer Micha Volders.

Cauwels: “Micha schuwt het experiment nooit en daagt ons altijd uit om nieuwe klanken te proberen. Eigenlijk wou hij ons nóg verder doen gaan. Onder zijn impuls hebben we de Franse hoorn toegevoegd. We zochten een minder voor de hand liggend alternatief voor de synthesizermelodieën van de demo’s, en de warme, soms epische sound van de hoorn paste perfect bij de nieuwe muziek.”

Geen taboes

“In plaats van de hippe tribale en exotische klanken was ouderwetse folkmuziek en new age Micha’s referentie voor Spirituality“, zegt Cauwels. De perstekst van de plaat vermeldt naast Talk Talk, Kate Bush en Suzanne Ciani dan ook niemand minder dan Enya. “Dat is niet eens als grap bedoeld”, zegt de gitarist. “We kunnen de new age van Enya, Clannad, Andreas Vollenweider en andere verguisde artiesten absoluut appreciëren. Ze zijn ontegensprekelijk een invloed. Op dat vlak zijn er geen taboes bij The Germans. Daarom zijn we een goede match met Cortizona (het label van Philippe Cortens – red.).” Cortizona bracht het album uit op driehonderd prachtige lp’s. “Het is een eigenzinnig en artistiek label dat niet voor de commercie, maar voor de schoonheid en het experiment gaat. Philippe en The Germans zijn op dat vlak zielsverwanten.”

Spirituality is met andere woorden weer een eigenzinnig pareltje geworden, maar hoe zijn The Germans bij zo’n rustige, spirituele sound gekomen? Jacobs: “We vinden het niet interessant om onszelf te herhalen. De vorige twee platen waren eerder ruw en extatisch, wat live heel goed werkte, maar toch was de verleiding groot om het andere uiterste op te zoeken. Het concept ‘spiritualiteit’ diende als een ideale kapstok om op zoek te gaan naar rust en schoonheid. Ik ben dan ook blij dat we dit concept nauwgezet gevolgd hebben, zowel op het vlak van songs, teksten als productie. Zo werd de plaat onze meest samenhangende tot nog toe.”

Niet verbergen achter noise

Had Jacobs’ in 2021 verschenen solo-avontuur Enthusiasm ook een invloed op die nieuwe sound? Jacobs: “Daar staan ook redelijk wat kalme en minimalistische nummers op, ook al omdat het aanvankelijk niet de bedoeling was ze live te spelen. Ik wilde voor de verandering gewoon eens een eenvoudige, mooie, instrumentale plaat maken die aangenaam was om naar te luisteren. Misschien was ik daardoor ook snel overtuigd van het idee om met The Germans een schaamteloos rustige langspeler te maken, waar de stem en de composities centraal staan, maar die op haar manier toch ook extreem en onconventioneel is.“

“Dit is niettemin de moeilijkste plaat om live te brengen omdat we ons niet kunnen verschuilen achter een hoop noise”, vult Cauwels aan. “We vonden de dissonantie, noise en krautrockritmes van onze oude livesound voor onszelf niet meer uitdagend genoeg.” Het allereerste optreden met de nieuwe nummers, op het door Charlotte Adigéry en Bolis Popul gecureerde Sonic City vorig jaar, werd door een recensent omschreven als een “lome loungy nachtclub”. Wat denken ze van die omschrijving? “Ik hou niet van lounge”, lacht Jacobs. “Maar het was vooral een leuke show op een cool festival. Het was een ideaal moment om enkele nieuwe nummers in avant-première uit te proberen. Bij de komende concerten spelen we wel veel meer nieuw werk en slechts één oud nummer.”

“We hebben er weer zin in om veel op te treden”, klinkt het. Want shows spelen, dat doen The Germans, intussen allemaal in de veertig, nu al dik twintig jaar. “Ons allereerste optreden was met de punkband WR3 in Zottegem”, herinnert Cauwels zich nog goed. In 2004 bereikte The Germans de halve finale van Humo’s Rock Rally. Hebben ze daar nog specifieke herinneringen aan? “Ik herinner me vooral de opluchting en het gevoel van vrijheid toen we niet veel later besloten om resoluut voor muziek zonder grenzen te gaan, zonder enige commerciële overwegingen of concessies.”

Een van de live hoogtepunten vond ongetwijfeld plaats in 2015 op Pukkelpop, toen Mauro Pawlowski hen inviteerde in de Wablief?!-tent, waar ze hun straffe reputatie helemaal waarmaakten door hun performance te kruiden met dansers die, in verschillende stadia van ontkleding en gewapend met witte verf, zowel het podium als de tent onveilig maakten. Cauwels: “Are Animals Different bestond uit één lang nummer van zo’n drie kwartier en live gingen we daar heel vrij mee om. Dat bleek aan te slaan. Met dat album hebben we meer dan veertig concerten gespeeld, die doorgaans wel op bijval van publiek en recensenten konden rekenen.”

Toch blijven Jacobs en Cauwels het gevoel hebben dat ze tussen experiment en alternatieve mainstream vallen. “We willen nooit bewust een van die kanten opzoeken. Het is een natuurlijk proces, gebaseerd op volledige artistieke vrijheid en op een zeer uitgebreid gamma aan invloeden”, zegt de gitarist. “We hebben eigenlijk nog nooit de sprong kunnen maken naar een groter publiek of een echte tour, mede omdat we altijd moeten puzzelen met onze agenda’s”, vult de drummer aan. “Maar ondanks ons gebrek aan tijd en enige vorm van luiheid nemen we onze muziek wel serieus. We zijn erg kritisch voor onszelf en brengen enkel iets uit wanneer we denken dat de muziek klaar is, niet omdat het tijd is om een album uit te brengen. Noem ons gerust ambitieuze hobbyisten die in alle vrijheid iets proberen te maken dat niemand anders wil of kan maken. Boris heeft genoeg aan zijn hoofd, maar stak ondanks zijn drukke agenda veel energie om vorig jaar de nieuwe plaat op te nemen. Ook hij maakte enkele demo’s alvorens we in de studio kropen”, legt Cauwels uit.

Soundtrack

Waar dromen The Germans dan nog van? “Ik zou graag eens een soundtrack opnemen en samenwerkingen over de artistieke grenzen heen blijven doen zoals met Pieter (Ampe, broer van Jakob en performer – red.) vroeger en nu voor de videoclips en het artwork”, zegt Cauwels meteen. “We staan ook open voor bijzondere of ongewone concertlocaties.” Over die albumhoes mag trouwens van onze gesprekspartners nog iets gezegd worden. “Ze werd gemaakt door Quinten Ingelaere; een kunstenaar waar we allemaal fan van zijn. Hij maakte het schilderij voor ons en we vinden het bijzonder passend bij de sound van de plaat.”

“Ik heb eigenlijk alweer zin om in de studio te gaan en een nieuwe op te nemen”, besluit Cauwels. Jacobs: “Het zou inderdaad fijn zijn om die trilogie te kunnen afronden.”

The Germans staan op 15 februari in het STUK, Leuven, en op 21 februari in De Koer, Gent.