STAKE

Het ter ziele gegane Steak Number Eight is aan een nieuw leven begonnen als STAKE. De metamorfose intens noemen is een understatement, maar het levert met Critical Method wel een bom van een plaat op. Reden te meer voor een uitvoerig gesprek met frontman Brent Vanneste. “Zo veel mogelijk mensen bereiken en ons amuseren, daar draait het nu om.”

TEKST LENNERT HOEDAERT – BEELDEN EVY OTTERMAN

De ochtend van het interview zijn we nog eens wakker geworden met Critical Method, de langverwachte debuutplaat van STAKE, herrezen uit de as van Steak Number Eight. Het is een splinterbom van een album geworden; efficiënter dan vijf espressoshots. En zo werkt het duidelijk ook voor Brent Vanneste. De STAKE-frontman heeft er net een nachtelijke opnamesessie opzitten met Raveyards, zijn andere band, maar is desondanks een energieke spraakwaterval. “Ik ben pas sinds kort echt tevreden over de plaat, hoewel we de muziek al in de zomer van 2018 opgenomen hadden. Toen ik vorig jaar met een van mijn beste maten de plaat aan het beluisteren was, sloeg de twijfel opnieuw toe, maar dat heb ik altijd wanneer ik een nieuw album opgenomen heb”, steekt Vanneste van wal in het gezellige buurtcafé De Roos. “Pas toen ik een paar maanden geleden door Gent wandelde met de plaat op mijn oren, kreeg ik wel een goed gevoel. Als ik de plaat van A tot Z luister, denk ik nu zelf: ‘beestig!’ De muziek klinkt rauwer, meer grungy en gebald. Dat was niet op voorhand zo bepaald, dat is zo gegroeid.”

‘Catatonic Dreams’, de eerste single die STAKE uitbracht, is een van de agressiefste nummers op de plaat en heeft tegelijk een frisse sound. De overgangsperiode heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.

“De vibe waarin we ons bevonden tijdens het schrijfproces was echt speciaal. Enerzijds gaf het onzekere gevoel ons een creatieve boost toen we de plaat schreven en opnamen. De hoge verwachtingen van het publiek brachten ook stress met zich mee. Aan de andere kant voelden we ons ook sterker dan ooit, omdat we eindelijk deden wat we al jaren wilden. Zodra de beslissing over de naamsverandering gevallen was, begonnen we te jammen en nieuwe muziek te maken. Op artistiek vlak was die stap dus echt nodig. De gedachte dat we een nieuw hoofdstuk startten werkte enorm inspirerend. De twee uitverkochte afscheidsshows in de Vooruit (op 1 en 2 november vorig jaar – red.) waren natuurlijk ook een grote motivator.”

We keren nog even terug naar mei vorig jaar. Verschillende media schreven toen dat Steak Number Eight de gitaren definitief aan de wilgen zouden hangen.

“We hebben er nog nooit aan gedacht om er voorgoed mee te stoppen, vandaar de grote paniek op de dag van de aankondiging. Ik werd wakker en begon meteen te flippen, want ik zag enkel artikels die meldden dat we er mee gingen stoppen. ‘What the fuck is er gebeurd?’, dacht ik. Daarom waren we erg blij met de documentaire van Red Bull Music (From Fresh Cut To Dry Aged, red.) die dit jaar verscheen. Die gaf perfect weer hoe wij ons de voorbije jaren voelden en dat die naamsverandering er niet zomaar kwam of een marketingstunt was.”

Heeft de overgangsperiode van Steak Number Eight naar STAKE je op menselijk vlak veranderd?

“Ja, ik ben iets rustiger geworden, of dat denk ik toch. Ik kan een slechte show in elk geval al wat beter relativeren. Vroeger begon ik meteen te flippen en te vloeken als er iets fout liep op het podium. Ik heb intussen geleerd dat dat alleen maar tot een nog slechtere show kan leiden.”

‘HET LEVEN IS
TE KORT OM
EEN MUZIKALE CARRIÈRE
NA TE JAGEN’

Alles samen

dEUS-drummer Stéphane Misseghers heeft de plaat mee geproducet. Op welke manier heeft hij bij geholpen?

“In de eerste plaats was zijn enthousiasme fantastisch. Bovendien is hij een enorm gepassioneerde en goede producer. Hij had nog niet met een metalband samengewerkt, en dat maakte het erg interessant voor ons. Het klikte ook meteen op persoonlijk vlak. Hij belde me soms ‘s nachts op om te zeggen dat mijn demo’s de max waren, en dan vertelde hij meteen welke songstructuur hij in zijn hoofd had. Op dat vlak heeft hij een enorme bijdrage geleverd door me te leren hoe in de nummers te knippen. Want het doel was om de muziek tot één vinylplaat te beperken. We wilden niet langer een nummer nodeloos uitmelken, maar wel één goeie riff in het gezicht smijten. Dat is gelukt, onder andere dankzij Stéphane.”

‘Careless’ is nog zo’n nummer dat meteen in het gezicht ontploft. Deftones schoot me te binnen. Hebben jullie opnieuw naar de betere metal uit de jaren negentig en tweeduizend geluisterd?

 “Deftones blijft een van onze lievelingsgroepen. Wat je zegt, is dus een compliment. Sinds mijn eerste kennismaking met gitaren vind ik Deftones een zalige band. ‘Nineties’ is ook wel een term die bij de plaat past, zeker wat de productie betreft. Maar we hebben niet opnieuw meer naar Deftones of zo geluisterd, tegenwoordig is het vooral ‘hoe harder hoe beter’. Zo luister ik veel naar gabbermuziek, frenchcore en als er eens gitaren opstaan, is het vooral foute death metal of grindcore. Joris (Casier, drummer, red.) en ik zijn ondertussen ook de technowereld aan het ontdekken. Ik hoor wel eens dat mijn techno ook erg naar de jaren negentig teruggrijpt.”

Is het schrijfproces bij STAKE anders dan bij Steak Number Eight?

“Ja, Critical Method is veel meer een gezamenlijke plaat dan wat we als Steak Number Eight maakten, en dat hoor je ook. De meeste nummers kwamen wel uit mijn demomappen, maar we zijn de studio ingegaan met tracks die nog niet volledig afgewerkt waren. Voor de uitwerking en de structuur hebben we voortdurend samengewerkt, drumpartijen en refreinen zijn dingen waar we samen aan schaafden. We hebben ook samen de teksten geschreven. Het is ook de bedoeling dat iedereen voortaan de interviews doet, terwijl ik vroeger vooral aan het woord kwam. Het is echt de bedoeling dat het ook over de andere bandleden gaat.”

Quarter life crisis

Het interview vindt een kleine maand voor de release van de plaat (op 1 november) plaats. Het is voor Vanneste logischerwijs een razend drukke periode. “Er zijn veel repetities, interviews en daarnaast moest ik de laatste hand leggen aan de ontwerpen van de T-shirts. Maar ik vind het vooral gek om voor de eerste keer over de plaat te praten na een intens anderhalf jaar. Nog altijd ontdek ik dingen waar ik nog niet echt lang over nagedacht heb. Dat gebeurde bijvoorbeeld toen een Duitse journaliste vroeg naar de oorsprong van de albumtitel. Zij dacht vooral aan een maatschappelijke insteek, maar wij bedoelden met Critical Method eerder een emotionele toestand waardoor je niet meer rationeel kan handelen.”

De titel is abstract genoeg om hem op andere dingen te projecteren. Heeft de titel voor jullie een concretere betekenis?

“De hele plaat draait eigenlijk rond een donkere, romantische leefwereld die het gevoel dat we het voorbije jaar hadden, goed weergeeft. Iedereen in de band moest zijn persoonlijk leven opnieuw op de rails krijgen, en dat viel toevallig samen met de naamsverandering. Ik denk dat de periode tussen ongeveer 23 en 27 jaar voor veel twintigers een intense periode is. Ze noemen het niet voor niets een quarter life crisis. Daarom ben ik nog zekerder dat die naamsverandering heel oprecht was. Hoe dichter het kwam, hoe meer het voelde dat alles klopte. We speelden al vijftien jaar samen in een band en net als in een relatie moet je ook evalueren als je wil blijven kiezen voor elkaar. We hebben ons echt afgevraagd: ‘Hoe gaan het we aanpakken om te kunnen blijven doen wat we doen?’”

Ook de albumhoes straalt iets donker en intens uit.

“Het is eigenlijk het werk van een Amerikaanse kunstenaar die we een jaar geleden op Instagram ontdekten. We hebben hem gemaild, en uitgelegd dat we het werk passend vonden bij de plaat. Toen hij de muziek hoorde, was hij overtuigd. De hoes straalt de sfeer van de plaat uit: het is zo heftig dat het meteen in het gezicht kletst. Een journaliste merkte onlangs op dat het beeld van dichtbij wat vager wordt, en dat het vrouwengezicht moeilijker te herkennen is, in het groot zie je meteen wat het is. Zo gaat het ook met onze muziek: als je tot over je oren in een STAKE-nummer zit, weet je ook maar voor de helft waar het over gaat.”

Voor de mixing van de plaat bleef STAKE ditmaal in België, terwijl Steak Number Eight in het verleden samenwerkte met grote Amerikaanse namen als Brad Boatright (Yob, Sleep, High On Fire en Converge). Waarom precies?

“We hadden opnieuw een paar buitenlanders op het oog, maar ik heb het uiteindelijk zelf gedaan met Sebastian Omerson van Number Nine Studios. De mixing gebeurde in dezelfde studio als de opnames en daardoor zit er een zekere livesfeer in. Dat is de max. Maar de lange dagen in de studio vond ik op den duur de hel. Ik heb zelfs studiovrees gekregen omdat ik zo hard opgegaan ben in het mixingproces.”

Bye bye albums?

Steak Number Eight tourde met onder andere Deftones, Mastodon en The Dillinger Escape Plan. Zouden jullie opnieuw willen spelen met zo’n bands?

“Zéker! Maar met bands spelen die niet per se ons genre zijn, is ook interessant. De tour met Prong was niet alleen geestig, maar dankzij die shows kwamen nadien veel fans van de band naar onze optredens kijken. Ik wil gewoon zo veel mogelijk volk kunnen bereiken en mij amuseren. Dat laatste is zeer belangrijk voor STAKE; het leven is te kort om een muzikale carrière na te jagen. Wie weet gaan we ook nooit meer een volwaardig album maken en brengen we in de toekomst enkel singles en EP’s uit. Soms voelt een album maken gewoon niet goed aan: het is elke keer weer heel intens, maar artistiek klopt het niet meer. We hebben trouwens alweer nieuwe nummers voor een volgende plaat. Het kan dus zijn dat we op een van onze volgende optredens al nieuwe tracks spelen.”

Afgelopen zomer speelden jullie een aantal warm-upshows, onder meer op Rock Herk en de Lokerse Feesten. Hoe voelden die optredens?

“Elke show voelden we de nieuwe nummers groeien, al is het een uitdaging om met de nieuwe tracks de intensiteit van Steak Number Eight te evenaren. We waren door het jarenlange touren heel erg gerodeerd in die nummers van onze vier eerste platen, nu moeten we dat evenaren met één plaat. De nieuwe is bovendien een heel intense plaat om live te brengen; ik moet veel schreeuwen en zelfs maar gewoon zingen. Nu komt het erop aan zo veel mogelijk te spelen. Na een maand touren kun je al veel betere shows spelen. Artistiek moet ook alles kloppen tijdens de nieuwe shows, daarom gaan we maar één of twee oudere nummers spelen. Voorlopig denk ik persoonlijk aan ‘Gravity Giants’ en ‘Return Of The Kolomon’; dat zijn live ook mijn favoriete nummers. Als we zin hebben in een klassieker zoals ‘The Sea Is Dying’, dan gaan we dat doen, maar ik zie het nog niet meteen gebeuren. Het moet allemaal juist voelen.”

Ik herinner me dat je in 2013 na een show in Londen moest kotsen. Gebeurt dat nog altijd?

“Ja hoor, maar het is vooral Joris die moet overgeven. Net als bij Steak Number Eight zal een show van STAKE altijd heftig zijn, zowel op fysiek als emotioneel vlak. We zijn geen sportmannen, eigenlijk hebben we niet de capaciteiten voor intense optredens.” (lacht)