‘Onze voorraad party tricks is oneindig’

Deze zomer leverden de jonge wolven van STONE met veel bravoure hun visitekaartje af door Werchter en Lokeren zorgvuldig af te breken. In oktober neemt de pletwals uit Liverpool de Brusselse Botanique onder handen. RifRaf zoomde met bassiste Sarah Surrage en een eenhoorn/piraat/pizza die na ontmaskering frontman Fin Power bleek.

Tekst: Nelle Verbrugghe

STONE bestaat sinds 2020. Hoe verliep jullie weg naar roem tot nu toe?

Power: “Voor mij voelde het eerst traag aan. Door de lockdown hebben we twee jaar niks kunnen doen. Daarna ging het in een rotvaart. Het ene moment konden we het huis niet uit voor een drankje en hadden we geen fans, het volgende stonden we als voorprogramma van Yungblud voor een massa en hadden we vanuit het niets plots een fanbase. Sindsdien is onze tocht wel lastig en vrij emotioneel geweest. STONE doet niet aan steroïden-injecties. Onze spieren zijn puur natuur.”

Was die eerste show post-COVID jullie allergrootste ‘knijp me’-moment?

Power: “Een van dat soort momenten toch. Ik herinner me dat we in Bristol het podium betraden en dat er voor ons gigantisch veel jong volk stond, klaar om nieuwe muziek te ontdekken. Bij ons laatste optreden voor de pandemie was dat niet per se het geval. We speelden toen voor een ouder publiek van misschien acht mensen.”

Surrage: “Akkoord. En misschien was onze eerste keer Reading en Leeds Festival ook wel zo’n moment?”

Power: “Terwijl de moshpits die we daar zagen eigenlijk vrij tam waren in vergelijking met die van nu.”

Surrage: “Toch heb je gecrowdsurft toen. Ik was echt in shock; ik had je dat nog nooit zien doen.”

Power: “Ik ook niet. Met mijn vorige band, The Bohos, ging ik helemaal loos tijdens concerten en slaagde ik er op een dag in om een moshpit te krijgen. Vanaf toen wilde ik er altijd een. STONE staat er daardoor om gekend zo’n gek publiek te hebben. We pushen hen, iets wat niet elke band doet. Maar ik hou er zo van. Rock Werchter was zeker ook zo’n ‘knijp me’-ervaring. Alleen al die backstage!”

Surrage: “Rock Werchter was echt onwerkelijk. We zijn van nature een vrij energieke groep, maar de boost die we van dat publiek kregen, bracht ons naar een nieuw niveau. We hopten het hele podium rond. Enkel gelukkige gezichten!”

Power: “Dat was trouwens het eerste optreden sinds lange tijd dat ik helemaal nuchter was en het was oprecht mijn beste performance ooit. Als ik gedronken heb, raak ik sneller geïrriteerd door fouten die ik maak, dus sindsdien bewaar ik alcohol voor na de show. Ik heb het eigenlijk niet eens nodig hoor. Het is een beetje zoals naar de gym gaan – de work-out zorgt er wel voor dat je energielevels omhoog gaan. De kick die ik krijg als ik op een podium sta in combinatie met een gevoel van volledige controle volstaat.”

Surrage: “Ik drink dan weer graag iets op voorhand. Anders begin ik te veel over alles na te denken. Dan kijk ik naar mijn basgitaar en schieten er dingen door mijn hoofd als ‘Weet je wel echt wat je aan het doen bent? Welk deeltje komt hierna ook alweer?’ Ook al heb ik datzelfde lied al duizend keer gespeeld. Zelfs tijdens de soundcheck is mijn eerste reactie ‘Wat zing ik ook alweer? Juist, het refrein van “Money”!’ Karaoke heeft hetzelfde effect. We hebben een vaste stek die geen teksten projecteert, dus ik ga altijd voor dezelfde nummers, zoals “American Boy”. Dan kies ik “Song 2” omdat die lyrics in mijn geheugen gegrift staan, en toch moet ik me daar standaard verontschuldigen tegenover de karaokeband omdat ik panikeer en het weer eens verpest.”

Power: “Ik heb ook twee vaste nummers. (Zingt) “Time To Say Goodbye”! “Don’t Stop Believing”!”

“Ik hou van Limp Bizkit. Ik ben een jock.”

Fin Power, zanger-gitarist.

Jullie zijn van vele markten thuis. Is er een muziekgenre dat alle bandleden bindt?

Power: “We luisteren naar zo veel verschillende dingen. Ik hou wel van hiphop – Sarah ook, maar dan een ander soort. Ik ga voor gangsterrap zoals Dr. Dre, Ice Cube, Snoop Dogg en Tupac, terwijl zij het meer heeft voor jazzy hiphop.”

Surrage: “Geef mij maar The Roots, BadBadNotGood, A Tribe Called Quest, … Die sfeer die je krijgt wanneer iemand rapt en je plots een fijn trompetje in de achtergrond hoort en een dubbele bas. Alex (Smith, drummer – red.) zou je dwingen om Eminem op te leggen. Die kiest hij ook altijd bij elke karaokegelegenheid.”

Welke bands zouden samen met STONE op een festival line-up kunnen staan?

Power: “Kan ik gewoon groepen opnoemen die ik leuk vind? Dan ga ik voor Rage Against The Machine. En Sarah zal Queens Of The Stone Age kiezen. En … Is het raar als ik Limp Bizkit zeg?”

Surrage: “Ik wist het. Ik was erop aan het wachten!”

Power: “Ik hou van Limp Bizkit. Ik ben een jock.”

Ik zie Fred Durst energie in je, Fin. Crowdsurfen op een multiplexplaat?

Power: “Dat vond ik fantastisch, hoewel Woodstock ’99 verder shit was.”

Surrage: “Ik wil van die golven door ons publiek zien gaan zoals bij de show van Korn op die Woodstockeditie.”

De organisatie van onze Botanique is bij deze gewaarschuwd voor de komst van STONE. Jullie staan in de Rotonde, best een intieme zaal voor dergelijke streken.

Power: “Die zaal is uitverkocht hé? We houden het bewust klein om die energie en sfeer op te kunnen bouwen. Als je geen tickets hebt kunnen bemachtigen, heb je je kans gemist. Maar dan komt er wel een volgende keer.”

Mogen we ons aan trucjes verwachten? Tijdens jullie show op de Lokerse Feesten slaagde Fin erin een Rubiks kubus op te lossen tijdens een gitaarsolo van Elliot.

Power: “Nee, je moest erbij geweest zijn. Het wordt weer iets anders. Veel mensen daar waren er om Wilco te zien, een iets relaxtere band, dus ben ik voor de Rubiks kubus gegaan.”

Surrage: “We gingen voor onze show in Lokeren naar de kermis, waar we het ding wonnen. Jij stond erop dat we die kubus kozen. En toen loste je hem vlotjes op. Ik wist niet eens dat je dat kon.”

Power: “Mijn voorraad party tricks is oneindig; ik was het zelf ook vergeten. Behalve ikzelf doet iedereen van mijn familie iets met wiskunde.”

Je vader (John Power, bassist van The La’s en frontman van Cast) is ook muzikant. De laatste tijd heerst er wat negativiteit rond nepobaby’s. Last van?

Power: “Nee hoor. Er hebben zeker mensen een mening, but they can fuck off. Er is een ongeschreven regel dat het enkel oké is om een artiest te worden als je dat van thuis uit niet mocht. Maar is het niet net mooi dat ik ouders had die me aanmoedigden?

Mijn moeder heeft me trouwens opgevoed. Zij was een kunstlerares. Onze bandnaam komt van haar familienaam, Stone. Ik snap het wel dat er commentaar op komt als je via via contacten kan leggen. Het is zeker niet zo dat het voor mij een makkelijke weg geweest is. Met The Bohos bleven we maar falen, dus moesten we het na een viertal jaar opgeven. We hebben heel veel muziek uitgebracht met STONE voor we een miljoen plays bereikten.”

“Verder  ben ik dol op mijn vader. Hij speelde bij een van de beste rockbands ooit en is echt een inspiratie. Rond mijn achtste ben ik eens met hem gaan kamperen, en luisterden we samen naar Bob Dylan en Captain Beefheart. Maar ik koos er zelf voor om gitaar te leren spelen. Als je naar de muziek van mijn vader en die van mij luistert, merk je dat het twee heel verschillende dingen zijn. We behoren tot andere generaties.”

Surrage: “Ik kom niet uit een muzikale familie. We hadden een gitaar in huis waar niemand ooit op speelde.”

Power: “Sarah’s stiefvader speelt in een Blur tributeband.”

Surrage: “Ik speelde al gitaar toen ik hem leerde kennen, maar eerder klassieke stukken. Hij leerde me meer hedendaagse muziek kennen. We waren zo competitief. Hij vroeg me of ik iets kon spelen, en ik wilde het toen beter doen dan hem. Hij nam me mee naar mijn eerste Queens Of The Stone Age-concert. Sindsdien ben ik door hen geobsedeerd. Onlangs stelde onze tourmanager ons voor aan Josh Homme door te vragen of we met hem op de foto mochten – de minst coole manier.”

Power: “Josh Homme hielp me op mijn zesde eens nadat iemand me backstage ghost chili’s, enorm pittige pepers, had gegeven. Hij haalde melk en liet me overgeven in een toilet.”

Wat mogen we in de nabije toekomst verwachten van STONE?

Power: “Het beste! Wat je nu kan horen, is zeker representatief, maar we houden al een jaar of twee songs achter voor onze debuutplaat. Daarop zal je ook een andere kant van STONE leren kennen. Ik ben er een stuk openhartiger in. Als voorproefje komt er eind oktober alvast een EP.”

Jullie sluiten shows graag af met een boodschap. Doen jullie hetzelfde met dit interview?

Power: “Geniet van de rit, geniet van de muziek, geniet van je leven. En eet je groenten op, die zijn goed voor je.”

STONE staat op 29 oktober in de Brusselse Botanique.

https://www.instagram.com/stoneliverpool/