‘Om een of andere reden zijn we nu eenmaal sentimentele zielen’

2022 was het jaar waarin King Hannah I Am Not Sorry, I Was Just Being Me de wereld in mikte. Het was een debuut dat raakt aan Portishead, PJ Harvey, Red House Painters, Smog én Mazzy Star; duidelijke referenties waarvoor het duo zich allerminst hoeft te schamen. Op wat binnen enkele jaren geheid een duyster-klassieker zal blijken, vertellen Hannah Merrick en Craig Whittle immers een intrigerend verhaal met een geheel eigen combinatie van bezwerende zanglijnen en epische gitaarpartijen.

Foto’s: Katie Silvester

King Hannah nam de tijd om tot ontbolstering te komen. Het debuutalbum van de band uit Liverpool verschijnt immers pas vijf jaar na oprichting. Eerder wonnen Merrick en Whittle (geen geliefden, trouwens) in najaar 2020 wel al zieltjes met de EP Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine. Een noodzakelijke tussenstap, aldus de groep.

Craig Whittle: “Het succes dat ons nuoverkomt, voelt soms surreëel aan, maar we voelen ons ook gelukzakken.Het was een meevaller dat we onze tijd hebben genomen voor een album. Als we meteen een volledige plaat hadden gemaakt, dan hadden we die nu gehaat. De EP duurt slechts een half uur. Dat was een goede zaak; we hebben er veel van opgestoken. Het heeft ons geholpen om te evalueren welke richting we uit wilden met de band en naar welke sound we op zoek waren.”

Hannah Merrick: ” Enkele jaren geleden hadden we het plan opgevat om een EP op te nemen om indruk te maken op platenfirma City Slang– we wilden getekend worden. In eerste instantie bleven ze oorverdovend stil. Verschrikkelijk was dat. (lacht) We hadden pas een deal te pakken nadat we zelf het nummer “Crème brûlée” hadden uitgebracht.Het is een droom om uiteindelijk te belanden bij een label dat bij je muziek past. City Slang blijkt de geschikte partner te zijn. De samenwerking klopt.Het is belangrijk om een team rond je te hebben.”

Wat opvalt: I Am Not Sorry, I Was Just Being Me ging weg van het bredere geluid van songs als “Bill Tench”, van op jullie EP.

Whittle: “We wilden altijd een band met een grootse, dynamische sound zijn, maar we zijn ook geëvolueerd. We klinken rauwer dan voorheen. Onze muzikale smaak is veranderd de voorbije jaren. Wat niet onlogisch is: vijf jaar is best een lange periode. In onze beginperiode klonken we meer als The War On Drugs, maar die full-on-stadionrock-sound is naar het achterplan verdwenen. We zijn een compleet andere richting ingeslagen. Meer lo-fi nineties. “Bill Tench” staat ook niet meer op onze setlist.” (lacht)

“Pas op, we willen nog steeds luid, groots en episch klinken, maar we hebben het meer gestript en spaarzaam aangepakt op ons album, met minder sporen, instrumenten en synths en meer opbouw. Daar hebben we op doorgeduwd. Dat vertrouwen hadden we ook. Er staan veel stille, ingetogen momenten op onze debuutplaat, maar we klinken ook gesatureerd en groots. Sommige songs starten heel klein en zwellen dan aan.”

‘Hebben we elkaar nodig? Vermoedelijk wel.’

Craig Whittle – gitarist

Veel bands praten niet graag over vergelijkingen met andere bands. Jullie lijken daar minder moeite mee te hebben en vermelden al eens Smog, Yo La Tengo, Nels Cline of Sharon Van Etten. Goed dat jullie dat niet verbergen. Anderzijds hebben jullie iets unieks gecreëerd met een eigen combinatie van zanglijnen en gitaarpartijen – King Hannah is een merk op zich.  

Merrick: “Dank je voor het compliment. Dat klopt ergens wel. Craig en ik houden allebei van dezelfde artiesten en we luisteren daarnaast ook naar andere muziek. Die verschillende invloedsferen komen samen en daaruit ontstaat iets nieuws.”

Whittle: “Hebben we elkaar nodig? Vermoedelijk wel. We zouden waarschijnlijk wel goede soloplaten kunnen maken, maar het zou nooit klinken als King Hannah. In ieder geval toch geheel anders.”

Merrick: “Ik denk graag dat onze muziek een hypnotiserend effect heeft.”

Whittle: “Dat zeggen we vaak, hè. Dynamisch klinken, dat willen we ook.”

Merrick: “En tijdloos.”

Whittle: “We hopen vooral dat het publiek iets voelt bij onze muziek …”

Merrick: “… en er in opgaat.”

Whittle: “Vandaar dat hypnotiserende aspect.”

Wie zijn de voorbeelden op tekstueel vlak?

Whittle: “Mark Kozelek, bijvoorbeeld. Courtney Barnett is ook een uitstekende singer-songwriter.”

Merrick: “We houden allebei van Bill Callahan.”

Whittle: “Knock Knock isonze favoriete Smog-plaat. In zijn begindagen was Callahan eerder experimenteel, nu brengt hij vooral mooie folky albums uit; Knock Knock is de perfecte mix van die twee werelden. Het is een album met een sterke nineties sound, maar ook met sterke teksten die aanleunen bij wat hij nu doet – kleine verhalen vertellen en herinneringen ophalen.”

King Hannah heeft ook iets nostalgisch.

Merrick: “Thema’s alsopgroeien en de band met je familie zijn belangrijk. Daar valt heel veel over te vertellen. Het is een manier om herinneringen op te halen. Kleine verhalen kunnen goed klinken eens je ze begint te noteren en te verwerken in songs. Het schept een beeld voor de luisteraar. Ik vind het de moeite waard om over te zingen; het voelt heel natuurlijk aan.”

Whittle: “Hannah haar teksten zijn sentimenteel op een goede manier. Er zit veel warmte in. Mensen kunnen er zich in herkennen. Er is een connectie. Die persoonlijke manier van schrijven zoek ik altijd in muziek, ik hoor dat graag. Ik herken me ook in jeugdherinneringen en specifieke emoties. Hannah en ik hebben weliswaar een andere jeugd gekend, maar de goede tijden en de warmte zijn gemeenschappelijke raakvlakken. For whatever reason we are sentimental people, aren’t we? De muziek en de films waar we van houden, zijn vaak sentimenteel en nostalgisch. Coming age verhalen: daar houden we van. Je opvoeding vormt je ook als persoon. Daarom vind ik het ook zo gemakkelijk om jezelf te zien in de teksten van Hannah.”

Je bent opgegroeid in het noorden van Wales. Hoe heeft dat je gevormd, Hannah?

Merrick: “Niet dat ik nu zo’n grote band heb met Wales, maar ik ben er op een manier wel trots op. Ik leefde tussen de velden, dichtbij de zee, op een steenworp van mijn grootouders. Een heel erg aangename omgeving om in op te groeien. Alles voelde veilig en tof. Maar veel meer dan de plaats waar je opgroeit, is de liefde voor je ouders en grootouders het belangrijkste. Ik heb tot mijn negentiende in North-Wales gewoond, een mooie tijd. En daarna ben ik naar Liverpool getrokken om te studeren.”

Nog een geluk, anders had je haar nooit ontmoet, Craig. Was het snel duidelijk dat je met haar een band zou oprichten?

Whittle: “Ik wist dat ze ook muziek maakte en verschrikkelijk goed zong, maar ik koesterde niet meteen de ambitie om te gaan samenwerken. Ik speelde toen nog in een andere groep en was vooral een bescheiden slaapkamergitarist. Writing stupid little things that became nothing.”

Maar het kan verkeren. Voor je het weet, heb je samen een band en maak je muziek die zou passen in een film van David Lynch.

Whittle: “Inderdaad. Veel mensen halen zijn naam aan als ze onze muziek horen. Omdat we wat weird en creepy klinken. Zelf hou ik ook wel van de sfeer van bepaalde Amerikaanse films van de jaren zeventig. Badlands en The Last Picture Show: heel erg warm, karaktervol en tijdloos. De filmische sfeer van het gouden uur. We willen dat onze muziek ook zo klinkt.”

Merrick: “Daar ben ik het mee eens, al laat ik me zelf meer inspireren door songs. Portishead was heel erg belangrijk voor me.”

En Bruce Springsteen? Jullie hebben een versie van zijn “State Trooper” uitgebracht.

Merrick: “Dat nummer heeft een hypnotiserend, repetitief effect. Daarom past het heel erg bij ons eigen repertoire.”

Whittle: “We zijn grote fans van Bruce Springsteen. Omdat we ook eerder Amerikaans klinken dan Brits hebben we geopteerd voor een cover van een Amerikaanse artiest. En als één Springsteen-album het verdient om een nummer uit te plukken dan wel Nebraska: wat een goede plaat! Het is nogal lo-fi, home-made en op een vreemde manier een plaat met een quasi nineties-sound. Springsteen heeft het nagenoeg alleen opgenomen – pure huis-tuin-en-keukenvlijt. Enkel een gitaar en een stem. En het resultaat is best donker, romantisch en spaarzaam. Nadien werd hij bombastischer.”

Jullie maken de omgekeerde beweging. Jullie debuutplaat is intiemer dan de EP die er aan vooraf ging. I Am Not Sorry, I Was Just Being Me gaat eerder richting Mazzy Star. Hun muziek was ook heel erg geënt op stem en gitaar.

Merrick: “Ik heb heel veel geluisterd naar Mazzy Star. They do the rambling thing. Ik heb het voor songs waarin je een tamboerijn hoort. Mazzy Star was daar heel erg bedreven in. Ik hou van hun mysterieuze ninetiesgeluid: shoegazing die me een goed gevoel geeft. Hun songs zijn intimistisch en lo-fi, en ook groots en noisy. Ze vinken eigenlijk alle vakjes af.”

‘Ik hou er van als vrouwen niet alleen meisjesachtig, maar ook jongensachtig zijn.’

Hannah Merrick – zang/gitaar

Jullie haalden het daarstraks al even aan: Hoewel jullie uit Liverpool komen, klinken jullie niet typisch Brits.

Merrick: “In onze muziek weerklinken vooral Amerikaanse invloeden. Er zijn nu eenmaal zo veel goede Amerikaanse bands en artiesten. Craig en ik voelen ons van nature meer aangetrokken tot die muziek.”

Whittle: ” Sinds ik gitaar speel is dat bij mij altijd al zo geweest. Het vreemde is wel dat het destijds toch Let It Be van de Beatles was dat een hele  grote indruk op me heeft nagelaten. Wellicht omdat het album zo goed als volledig live en snel en spontaan is opgenomen. Als jonge gast vond ik dat een fantastische plaat.”

Merrick: “Naast Portishead hield ik wel van Skunk Anansie, Alanis Morissette en Catatonia. Bands met een frontvrouw, hé. Naar die muziek luisterde ik graag.”

Is het een belangrijk om een female fronted band te zijn? Of mag gender geen rol spelen als het over muziek gaat?

Whittle: “We denken er niet op die manier over na. We hebben geen woke boodschap. (lacht) Het is gewoon de dynamiek van de band. Hannah is sinds dag één de zangeres van King Hannah. Het is altijd zo geweest, we stellen er ons geen vragen bij.”

Merrick: “Ik heb altijd willen zingen. Zo simpel is het. Dat ik een vrouw ben, staat daar volledig los van. Ik doe wat ik altijd heb willen doen: zingen.”

Is “A Well-Made Woman” een soort statement? Je zingt: ‘I am a woman. A brave, brave one. I am a woman. A very well-made one. A brave, brave one. A brave, brave one’

Merrick: “Het is niet mijn intentie om wereldwijd te gaan verkondigingen hoe vrouwen zich tegenwoordig moeten voelen of profileren.Ik kan alleen maar zeggen dat ik me het best voel als ik iets geschreven heb waarover ik echt tevreden ben. Als ik vol vertrouwen op een podium sta en merk dat ik alles onder controle heb, voel ik me ongelooflijk sterk en krachtig. Het is iets persoonlijks. “A Well-Made Woman” is mijn eigen visie op hoe ik me wil voelen: goed en sterk en vol vertrouwen.”

Dat is gesproken. Verder juich ik het toe dat het groepen als King Hannah, Dry Cleaning en Wet Leg voor de wind gaat.

Whittle: “Zou het een teken van de tijd zijn? Misschien wel.“

Merrick: “Ik hou er van als vrouwen niet alleen meisjesachtig, maar ook jongensachtig zijn. Leve de nineties vibe. Het moet allemaal niet te proper te zijn.”

https://www.facebook.com/kinghannahmusic/

https://www.instagram.com/kinghannahmusic/