“Ik vond dit niét leuk!”

Met “Naïef” nu al stevig verankerd in het collectief geheugen is het dringend tijd voor Meltheads om te bevestigen. Een eerste langspeler mocht er na een zomer vol opzwepende concerten wel van komen, en met het oog daarop trok het Antwerpse viertal afgelopen maanden de studio in. Wij reisden hen één dag achterna richting Ardennen en hoorden dat het goed wordt.

Beeld: Meltheads

“Geen idee hoe ik dat uitgelegd ga krijgen aan jullie platenbaas. Ik denk dat ik er best naast ga zitten als hij dit voor het eerst hoort.” Producer Bert Vliegen grijnst wanneer hij met een bass synth wat extra lage tonen toevoegt aan een nieuw nummer dat zo ook al behoorlijk dreunend klonk. “Theodore” is immers allesbehalve wat Mayway-capo Tony – net als wij – al gehoord heeft van Meltheads. Het is traag en log, staat bol van de hysterische gitaren. Niet bepaald radiovriendelijk. Mij doet het op het eerste gehoor wat denken aan de slepende postmetal van Isis of Red Sparowes. “Tiens,” zegt Vliegen, “voor mij is het meer het resultaat van de liefde die (gitarist, red.) Yunas en ik voor het Ierse noisecombo Gilla Band voelen.”

Dat ook.

Stilleven met Carapils en cava

Dit is de derde en laatste opnamesessie, en Decent Sex, het debuutalbum van Meltheads, is zo goed als ingeblikt. Wat nu nog moet gebeuren, is de finale afwerking, de laatste details. “We hebben ook al veel gechild”, vertrouwt de producer me toe. “Het is gisteren laat geweest, dus ze zijn op dit middaguur nog wat brak.”

Ik zie het. Buiten de chalet die de eigenaars GAM Studios noemen, aan de rand van de opblaas-jacuzzi, vormen de flessen cava en blikjes Carapils een mooi stilleven, de boxen en het mengpaneel ernaast getuigen van potentieel burengerucht. Terwijl frontman Sietse Willems de groenten voor het avondmaal begint te snijden – “Ik ben meestal de kok. Ik word rustig van koken.” – vertelt hij hoe “Theodore” als enige nummer in de studio is geschreven. “Na de demosessies in Trix beseften we dat het allemaal nogal rechtdoor ging, dat er ruimte was voor nog iets traags. Zo is het ook gegaan. Bert is vertrokken met de boodschap dat we elkaar over drie dagen terugzagen. “’Kom af met een dreigend nummer’, zei hij. En dat hebben we dan maar geschreven. Het is eigenlijk niet meer dan één noot, een track die puur op sound is gebaseerd.”

Nochtans was het plan voor Decent Sex vooral om de zinderende livesets waar het Antwerpse viertal om bekend staat goed naar plaat te vertalen. “Niet letterlijk,” klinkt het, “want het was wel de bedoeling dat dit een echt album wordt. Ik denk dat we daar in slagen, maar het is nog wat te vroeg om dat met zekerheid te zeggen. Je hebt afstand nodig om de dingen te kunnen beoordelen en nu zitten we er nog veel te dicht op. Ik luister thuis bijvoorbeeld bewust niet naar de opnames. Ik zou enkel de foutjes horen.”

“Om eerlijk te zijn, zag ik vroeger op tegen studiowerk”, zegt Willems. “Dan kreeg ik enkel stress, het gevoel ‘nu moet het écht goed zijn’. Maar het laatste half jaar heb ik leren genieten van opnames. Ik voel daar wel iets verschuiven bij mezelf. Bepaalde stukken kunnen live heel cool klinken, maar het is niet zo eenvoudig om ze op te nemen. Een schreeuw in de verte, dat lukt live wel, maar in de studio vraagt dat trucjes. Dat was leerrijk voor me, en het heeft mijn zang zeker verbeterd. Ik besef nu veel beter wat ik doe. Vroeger brulde ik maar wat op het podium, gaandeweg heb ik leren zingen.”

Hoe vervang je een telefoon?

Niet dat het werk daarom gemakkelijker wordt. Vandaag moet ook een vocal take worden opgenomen voor “White Lies”. “Ik heb Pukkelpop afgelopen weekend stevig beleefd, dus dat zit goed: de grain is er”, grijnst Willems, en hij buigt zich nog even over zijn tekst. ChatGPT wordt geraadpleegd, ik frons. “Doe ik vaak, hoor. Ik twijfel nu over het stukje ‘I think I’m making moves and steps’. Dat klinkt een beetje dubbelop, en dan is het soms interessant om die artificiële intelligentie te vragen om dezelfde zin met exact hetzelfde aantal lettergrepen en dezelfde betekenis te herformuleren.”

“Ik wil helemaal niet naar school, ik wil gewoon touren!”

Het verdict met behulp van de computer: het wordt ’taking strides and steps’. Met die nieuwe informatie gaat Willems achter de microfoon staan. De pompende bas van het nummer weerklinkt en wordt geloopt zodat de frontman een strofe verschillende keren na elkaar kan zingen. Vliegen grijpt af en toe in. “Het woord ‘pathetic’ is een struikelblok, hé! Maar jij wilde Engels zingen, dan moet de uitspraak goed zijn!” De zanger vecht met zijn ademhaling, maar de producer stelt hem gerust. “Je had het een paar keer beet. Goed bezig.”

“Fucking hell, nog nooit zo hard gevochten met een paar zinnen als hier”, gromt Willems, maar er is geen tijd te verliezen. Het loopje voor de tweede strofe staat klaar en Willems worstelt zich manmoedig door verschillende versies daarvan. Een derde stuk besluit hij later te doen, samen met backingvocaliste Lindy. Dan maar even de climax nailen. ’Crying, laughing!’, naait hij zich op in geschreeuwde herhaling. En dat is dat.

Vijfenveertig takes zijn opgenomen, en terwijl Vliegen die monteert tot een bruikbaar geheel, stampt Willems opnieuw de controlekamer binnen. “Ik vond dit niét leuk”, moppert hij. “Ik voelde me echt niet comfortabel bij deze opname. Maar ik snap wel waarom het zo moeilijk was. Live zing ik dit nummer door een telefoon, en dat werkt, maar niet op band, zo ontdekten we. We moesten dus iets anders vinden, en ik wist op voorhand dat dat lastig zou zijn.” Wanneer we de samengeplakte versie horen, is zelfs Willems toch wat gerustgesteld: dit klinkt best lekker, en dan moet Lindy er nog bij komen.

Daarover gesproken, hoe zit dat nu met dat meisje in de band? Is Meltheads een vijfde lid rijker? “Dat niet echt. Lindy is vooral een vriendin van ons, en toen ik mijn hoofd brak over backings op dit album was zij de oplossing”, klinkt het. “En aangezien we een typische viermannenrockplaat aan het maken zijn, leek het mij wel fijn om haar alle achtergrondzang te laten doen. Ze heeft een bangelijke stem. Of ze live meedoet, hangt vooral af van of ze in de buurt is en tijd heeft. Het is verfrissend om de afwisseling met en zonder haar te hebben.” Een vette grijns maakt zijn zin af: “Laten we eerlijk zijn, het is soms grappig om bepaalde teksten te schrijven en dan een vrouwenstem die te horen brengen.”

De mens Elvis

Outro. In de zetel van de controlekamer zit bassist Tim Pensaert zuchtend te blokken naast drummer Simon De Geus. “Ik heb acht herexamens”, puft hij. “Filosofie, jazzgeschiedenis, popgeschiedenis, … ik kan dat niet studeren, ik heb dat nooit gekund. En natuurlijk had ik deze zomer met onze drukke agenda niet genoeg tijd om achter de boeken te kruipen. Ik wil ook helemaal niet naar school, ik wil gewoon touren!”

Gelukkig is er reddende engel Sietse, die behulpzaam zijn popkennis ondervraagt. “Welk dier was Elvis?”, klinkt het streng. “Een mens? Goed zo!”

Of het goed is gekomen met die examens weet ik niet. Maar dat debuut van Meltheads, dat wordt wel iets.

Meltheads stellen Decent Sex voor op 1 maart in Trix (Antwerpen) en op 8 maart in Wilde Westen (Kortrijk).

https://www.facebook.com/Meltheads

https://www.instagram.com/meltheads/