‘Ik ga door tot ik dakloos ben’

Ze heeft Portugese roots, groeide op in Antwerpen, maar bloeide pas echt open in Brussel onder de vleugels van gelijkgestemde zielen als Le 77 en Zwangere Guy. Blu Samu is na een periode van verandering meer dan ooit klaar om zich helemaal te smijten.

BEELDEN KOEN VAN BUGGENHOUT

Iets vroeger dan afgesproken nestel ik mij op het terras naast de ingang van MOKA, een gezellige koffiebar in een zijstraat van de Brusselse Anspachlaan. Niet veel later passeert een jonge vrouw mij op weg naar binnen. Haar FILA-shirt is netjes weggestoken in een high-waisted jeans, een rood-blauw petje is over haar korte bruine krullen getrokken. Onze blikken kruisen, de frank valt bij beiden. De kennismaking is hartelijk, er worden cappuccino’s besteld – de beste van Brussel, volgens haar – en iets later zit Blu Samu honderduit te vertellen. De koffie helpt bij het smeden van een band – we hebben beiden een verleden als barista – en besluiten dat Parijs de ergste plek ter wereld is om een goeie cappuccino te vinden. Ik heb al ongemakkelijkere basissen gehad voor interviews.

Safe space

Natuurlijk zijn we daar niet om over koffie te praten. Blu Samu – née Salomé Dos Santos – is al even geen barista meer. Het feit dat ze het ooit was, was enkel uit noodzaak. Om haar droom om artieste te worden waar te maken, heeft ze zich altijd volledig gesmeten. Geen half werk. Alles of niets. Dat betekende op een gegeven moment ook; overdag een gewone job terwijl elk vrij moment naar haar muziek ging. Tijdens een gedreven uiteenzetting in over het belang van het navolgen van dromen komt ze tot een stevige conclusie in haar heerlijke mixtaaltje van Nederlands en Engels. “Mensen die dromen opgeven voor de stabiliteit van een nine-to-fivejob? Y’all stable now, y’all gonna be sad later!” Zo, die waarheid is er ook meteen uit. Muziek was echter niet haar eerste droom. Heel kort na haar geboorte in België keerde haar moeder terug naar haar thuisland Portugal. De jonge Salomé spendeerde er de eerste zes jaar van haar leven en zag zichzelf automecanicien worden. “Ik was bezig met jongensdingen daar, a real tomboy”, lacht ze. “Ach, die droom mag dan wel veranderd zijn, er zijn zo veel dingen die ik wél meegenomen heb uit Portugal. Ik ben opgegroeid met de zon en veel familie rondom me die me het belang van delen en liefhebben aanleerden. Het zijn waarden die ik nog steeds hoog in het vaandel heb, al heeft België het me niet makkelijk gemaakt om eraan vast te houden.” De verhuizing naar ons regenland brengt moeder en dochter in Antwerpen. “Ik heb me de rest van mijn jeugd vooral alleen gevoeld. Niemand zei hier spontaan goeiedag op straat, ik werd gepest op school en de relatie met mijn mama verliep ook niet helemaal zoals het hoorde. Ik had niemand om op te leunen.” Gelukkig kon ze steeds terecht in haar eigen safe space, een virtuele plaats in haar gedachten waar ze even weg kon zijn van alles en zich kon verliezen in fantasie. “Die plek was er door alle steun en liefde die ik ervaren had in Portugal. Daaruit putte ik kracht om doorheen alle shit toch te blijven geloven dat ‘goed zijn’ genoeg is om te groeien en verder te komen in het leven.” Op die plaats ontdekt ze ook hoeveel nood ze heeft om zich uit te drukken. “Ik zat met dingen waarover ik met mijn moeder niet kon praten, dingen die ik niet gecommuniceerd kreeg maar waarvan ik voelde dat ik ze wel echt kwijt moest. Dus begon ik personages en verhalen te ontwikkelen. Fantasieverhalen over de maanprinses and what not.” Blu moet er om lachen. Haar verhalen gingen van haar gedachten op papier en veranderden in poëzie. De poëzie werd slam poetry en uiteindelijk begon de jonge artieste te rappen en te zingen.

“Ik herinner me nog goed de opluchting die ik voelde toen ik mijn eerste tekst geschreven had en over een beat gooide”, mijmert Blu. “I was like: ‘Wow, is this how making music makes people feel? Let’s do this!’” We bevinden ons op dit moment in het verhaal nog in Antwerpen, waar ze een klik maakt met Luie Louis, een rapper-producer die haar eerste beats levert. “Louis bracht zijn universum samen met het mijne. Dat werkte en ik ben dankbaar voor die periode en alles wat ik eruit geleerd heb, maar het voelde nog te weinig als mijn eigen ding. Voor de rest voelde ik weinig connectie met andere artiesten in Antwerpen. Everybody’s busy making their own music, with their own crew, on their own turf. Ik voelde me heel beperkt in die stad en wist dat ik een meer open community-vibe nodig had. And that’s when I met ‘de Zeven Zeven’.” Met ‘de Zeven Zeven’ bedoelt Blu natuurlijk Le 77, voortrekkers van de Brusselse hiphopscene. Ze pendelt heen en weer om samen met hen nummers in elkaar te boksen. De fysieke afstand zorgt voor vertraging in het creatieproces en wanneer de frustraties vanwege onafgewerkte tracks uiteindelijk de bovenhand nemen, besluit Salomé om te verhuizen. Zonder omkijken laat ze alles achter in Antwerpen en omarmt ze Brussel als nieuwe thuisbasis. “All the signs were there. Ik zag er telkens tegenop om naar huis te gaan, de vibe tussen mij en Le 77 gaf me zo veel energie en de sound die zij me aanboden, leunde veel meer aan bij wat ik wou doen, hoe ik voelde dat het moest zijn. I had to bougé bougé my body. Het is tot op vandaag nog steeds een van de beste keuzes die ik in mijn leven gemaakt heb.” Er volgt een stroom van muziek. Losse singles, een ep (Moka – je weet wel, de plaats waar dit interview doorgaat) en talloze samenwerkingen met klinkende namen als Zwangere Guy en Miss Angel. Haar muziek leunt de ene keer meer aan bij r&b, heeft dan weer meer jazzinvloeden en schuwt ook meer soulvolle momenten niet. Nu eens rapt ze, dan weer zingt ze. Blu verklaart: “Ik wil laten zien waar ik mee bezig ben, welke richtingen ik aan het uitgaan ben, waarheen ik groei. Ik proef graag van verschillende dingen en deel dat graag met de wereld. Mijn creatief proces is heel spontaan, heel in the moment. Misschien leunt niets van wat ik tot nu toe uitbracht aan bij mijn final form, maar dat doet er niet toe. If it’s cool enough, I’ll stand by it and share it. Ik wil dat mijn fans mijn groei mee kunnen volgen.”

Onvergetelijk debuut

Dat overvloedig delen legt de artieste geen windeieren. Ze wordt gedraaid op Studio Brussel, is een graag geziene gast in de Ancienne Belgique en vele andere zalen in België, en ook in het buitenland weten ze haar muziek wel te appreciëren. Deze zomer was ze in België enkel te zien op Pukkelpop en hiphopfestival Fire is Gold. Voorts ligt haar focus vooral buiten de landsgrenzen. Zwitserland, Frankrijk, Duitsland en Portugal gaan allemaal voor de bijl. Koppelt Blu haar reizen aan werken? “On the road zijn met mijn muziek is het leukste wat er is, maar deze zomer doen we niet veel in België omdat ik bezig ben aan een project dat in oktober dropt en dan gaan we veel fuzz maken hier.” Een project. Ik doe een gok en maak van dat project haar debuutplaat. “Nah, I’m taking my time for that one. Maar het gaat wel om nieuwe muziek.” Op het debuutalbum is het dus nog even wachten en daar heeft ze goede redenen voor. “Weet je wat Lauryn Hills debuut was? The Miseducation. Dat is een tijdloze plaat, een classic waar nu nog steeds naar geluisterd en over geschreven wordt. Dát wil ik maken. Geen album met random tracks. Nee, ik wil een rode draad. Ik wil nummers eerst uitwerken op piano of gitaar, daarmee naar een producer stappen met wie ik echt vibe en goed kan communiceren en ten slotte wil ik werken met echte muzikanten. I ain’t joking around, boy.”

De essentie

Haar vastberaden stem zet de woorden kracht bij, terwijl de blik in haar ogen het ambitieuze vuur in haar weergeeft. “Ik heb vorig jaar gebroken met het label dat mijn eerste ep uitgebracht heeft. Zij hadden het beste met me voor, hebben me immens vooruit geholpen en ik ben hen dankbaar, maar ik kon niet meer samenwerken met een label. Muziek ligt me zo na aan het hart, maar dat hart klopt op een ander ritme dan de industrie. It was getting too chaotic. ” Je label verlaten op een doorbraakmoment is een gedurfde keuze. Dat weet Blu Samu ook wel. “I’m independent now”, zegt ze stralend van trots. “En ja, daar komt heel wat bij kijken. Regelingen rond shows, clips, repetities… It’s on me. Anderzijds geeft dat me ook de vrijheid om echt te doen wat ik wil en samen te werken met de mensen die ik vertrouw, ken en apprecieer.” Tot enkele maanden geleden combineerde de ingeweken Brusselse haar muziekcarrière nog met een job in de AB, maar dat is is niet langer mogelijk. Ook al klinkt dat alsof ze zich nu volledig kan concentreren op haar muziek, toch brengt het ook wat kopzorgen met zich mee. Een label betaalt al eens iets, maar als je geen label hebt moet je alles uit eigen zak betalen. Zonder een job on the side ben je snel door je reserves heen. “Ach, ik laat me er niet door ontmoedigen. Fuck that. Ik geloof hier te hard in. Ik ga door tot ik dakloos ben. Laat die deurwaarders maar komen.” Er wordt gelachen aan tafel. Niemand twijfelt eraan dat Blu Samu ook deze beproeving met verve zal doorstaan om dan, ‘Queen B’-gewijs, on top te eindigen. Ik zie doorheen het interview een zelfzekere, standvastige jonge vrouw voor me zitten waar de ambitie van afspat. Ze praat hetzelfde over tegenslagen als over meevallers; het zijn momenten in haar leven die haar iets leren, die haar doen groeien, die haar meer in contact brengen met zichzelf. Die ervaringen gebruikt ze in haar muziek, want in haar nummers geeft ze zichzelf bloot. Is ze dan nooit bang om te veel van zichzelf prijs te geven aan het anonieme publiek? “That’s what being an artist is all about”, begint ze resoluut. “Als je songwriters nodig hebt om tracks te maken… Please, choose another career. Waarom zou je dat zelfs doen? Muziek maken is voor mij nog steeds een manier om dingen te communiceren die ik op geen andere manier gezegd krijg. We hebben allemaal onze inner demons. Dit is mijn manier om die onder ogen te komen en te evolueren naar de vrouw die ik wil zijn.” “Ik wil mensen inspireren. Ik wil dat mensen die dezelfde gevoelens of ervaringen hebben, weten dat er een way out is. The world is beautiful, life is beautiful, but there’s also a lot of shit going on. Onze samenleving ligt overhoop, maar ik wil dat ze mijn muziek horen en weten dat ze net als mij een community kunnen vinden waar ze zichzelf kunnen zijn, die open is en deelt. Je laten omringen door goede vrienden is key. En hard werken, niet opgeven en dromen najagen.” We zwijgen even en voelen dat het interview ten einde is. Alles is gezegd en hangt wat in de lucht. De fotograaf neemt Blu van me over. Enthousiast overlegt ze over mogelijke plaatsen waar hij foto’s kan maken. De Moka moet sowieso op de foto. “This is like, really, my stamcafé!”, gooit ze er enthousiast uit. Er komt een vrouw bij mij aan tafel zitten. Ze vraagt me of dat echt Blu Samu was die hier net zat, zegt dat ze haar vorig jaar op Les Ardentes zag en immens onder de indruk was van de energie die ze uitstraalde, en dat ik zeker félicitations moest overdragen aan haar. Naast de woorden van mijn gesprek met Blu Samu hangt ook De Grote Doorbraak plots erg nadrukkelijk in de lucht.