FULMINEREN TEGEN DE ONZEKERHEID

CHARLOTTE ADIGÉRY, VAN ACHTERGRONDZANGERES TOT STEM VAN GENERATIE Y

In 2017 was Charlotte Adigéry alias WWWater een in de gaten te houden belofte. Twee jaar later heeft ze er een tour op zitten met Neneh Cherry, staat ze met een lovende recensie van haar laatste ep te blinken op Pitchfork, en kreeg ze onder meer Best Kept Secret en Dour op de knieën. The future is female.

De sterren staan gunstig voor Charlotte Adigéry, de Gents-Caribische artieste die zich in geen tijd ontpopte tot een van Belgiës spannendste artiesten. Adigéry laat zich begeleiden door de zoon van Kamagurka, Boris Zeebroek (Hong Kong Dong, The Germans en andere). Daarnaast staat ze met Zeebroek en drummer Steve Slingeneyer (ex-Soulwax) op het podium als WWWater, een woest elektrotrio dat indiegeluiden mengt met klanken van buiten het klassieke instrumentenaanbod.

Grenzeloos

Hoe haar muzikale carrière begonnen is, vraagt u zich af? “Simpel: ik ben gewoon op een podium gaan staan”, zei ze daarover in Humo. Zo veel mogelijk ervaring opdoen was haar doel, dus werd ze sessie- en achtergrondzangeres. Tegelijk wilde ze haar muziekkennis aanscherpen, waardoor een studie aan de Hasseltse muziekhogeschool PXL een logische keuze was. In die periode stond de muzikale ontdekking centraal. Het zijn vooral de verhalen die schuilen achter elk genre, beweging of artiest die haar het meeste boeien. “Ik zie muziek als één groot samenhangend verhaal, en daardoor voel ik amper grenzen in de muziek die ik zelf maak.” Uiteindelijk begon het te kriebelen om haar eigen verhaal te schrijven toen ze de backing vocals verzorgde bij Baloji en Arsenal. De bal ging helemaal aan het rollen door een kleine rol in de Felix Van Groeningen-film Belgica, waardoor ze in contact kwam met haar toekomstige mentoren Stephen en David Dewaele. Toen Adigéry ‘The Best Thing’ inzong – overigens het openingsnummer van de Belgica-soundtrack – raapte ze haar moed bijeen en liet ze de Dewaele-broers haar eigen muziek horen.

Onafhankelijkheid

Nog geen jaar later werd Adigéry getipt als grote belofte met haar eerste worp als WWWater: La Falaise. WWWater was Adigéry’s afstudeerproject aan PXL-Music. Muzikaal geruggensteund door Slingeneyer en Zeebroek vertelt WWWater intieme, persoonlijke verhalen die geen inhoudelijke lijn lijken te hebben. Ondanks de belangstelling van een aantal grote labels wou ze vermijden in zee te gaan met mensen die een verhaal rond haar wilden opbouwen waar ze niet achter kon staan. Haar onafhankelijkheidsdrang doet soms denken aan artiesten als Brockhampton, Kevin Abstract, Chance The Rapper of Childish Gambino. Een voorbeeld: hoewel Brockhampton werd opgepikt door gigant RCA Records, blijft het collectief net als voordien zijn ongezouten mening spuwen over het stigma van zwarte homoseksuele rappers. Of Misschien is Chance The Rapper wel het beste voorbeeld. In een tweet van 2015 zwoer hij SoundCloud – het muziekplatform waarop hij zijn muziek deelde – voor eeuwig trouw. “Alleen zo kan ik dingen doen die ik wil, video’s maken die ik wil, singles en albums uitbrengen wanneer ik maar wil”, vertelde hij in Billboard. Verbaast het dat geld ook voor Adigéry geen doel op zich is?

Popcultuuronderzoek

In 2017 was Adigéry nog te zien op een serene polaroidfoto terwijl ze haar planten water geeft, twee jaar later zet ze op Zandoli een zweterig, abstract universumpje op poten waarin ze zichzelf en haar verbeelding de vrije loop laat – een wereld van verschil in klank en esthetiek. Waar WWWater kolkt van rauwe emotie en een niet-afgelijnde zoektocht wil zijn naar haar sound, doet ze onder haar eigen naam precies het tegenovergestelde. Verfijnde elektronica, loeiharde drums en akoestische gitaren maken plaats voor glossy synthesizers en futuristische, abstracte beats uit de stal van Yves Tumor en Massive Attack. Ook spoken word valt nergens meer te bespeuren. Enkel duidelijk uitgebakende concepten vertolkt in creoolse, Franse en Engelse teksten. “Een popcultuuronderzoek”, zo omschrijft Adigéry haar gelijknamige muzikale project zelf. Ze staat met beide voeten gegrond in de werkelijkheid, terwijl ze die realiteit ook wil bestuderen en becommentariëren. Zo gaat ‘1.618’, een nummer op haar ep uit 2017, over hoe een vrouw meteen wordt gezien als promiscue wanneer ze geen bh draagt. “Ik heb gewoon geen zin om dat ding aan te doen. Dat is geen promiscue stellingname noch zou het mannen groen licht mogen geven om er domme opmerkingen over te maken.” Ook op ‘High Lights’ dient ze haar critici, die haar verweten geen stijl te hebben, van antwoord door pruiken te dragen. “Ik kreeg al eens de opmerking dat mensen me niet meer herkenden als ik iets met mijn haar deed of een pruik opzette. Dat maakte me heel onzeker, terwijl ik besefte dat dat helemaal niet nodig was. Er zijn honderden vrouwen zoals mij die graag pruiken dragen. Dat is geen ontkenning van mezelf, eerder een soort verlengstuk. Iedereen draagt elke dag andere kleren, waarom zouden zwarte vrouwen dat niet mogen doen met hun haar?”

Identiteit

Charlotte Adigéry’s moeder Christiane, afkomstig van het Caraïbische eiland Martinique, verhuisde in 1989 naar Gent, waar ze Charlottes vader leerde kennen. Nog geen jaar later was Charlotte geboren – opmerkelijk, gezien de dokters op Martinique Adigéry’s moeder verteld hadden dat ze geen kinderen kon krijgen. Ze werd geboren in de Provence, maar haar moeder vestigde zich zes maanden na de geboorte definitief in Gent. Er zit heel wat Martinique in Adigéry, zeker muzikaal gezien. Ook La Falaise – verwijzend naar een waterval op het Antilliaanse eiland – steekt de link met haar Antilliaanse roots niet onder stoelen of banken. Op ‘Paténipat’ zet ze haar creoolse identiteit op de voorgrond met een catchy refrein en een strakke, kale beat. Geïnspireerd door de traditionele Guadeloupse gwo ka-dans smelt Adigéry traditie, heden en toekomst samen door de woorden ‘zandoli paténipat’ – creools voor ‘de gekko heeft geen poten’ – te herhalen tot een zweterig nummertje. Niet dat Adigéry ooit de nood voelde om te schrijven over hoe het voelt om zwart te zijn. Het feit dat ze dat wel doet, is volgens haar altijd een reactie op mensen die zich aangesproken voelen door haar zogenaamd anders-zijn. Haar muzikale alter ego gaat dan ook veel verder dan haar roots. Geruggensteund door de Soulwax-broers wil ze een tijdcapsule zijn waarin ze verschillende elementen en bestanddelen onderbrengt: haar Antilliaanse achtergrond, haar identiteit als millennial, haar muzikale invloeden en idolen, enzovoort. Handig voordeel van het deel uitmaken van Generatie Y: Adigéry kan net als andere hedendaagse artiesten ongegeneerd uit oneindig veel muziek putten. Door die keuzevrijheid is het voor haar onmogelijk om muzikaal in hokjes te denken.

Onzekerheid

“We leven in een gouden kooi”, zei Adigéry in De Tijd. “In het Westen toch.” Millennials hebben alles, maar het is nooit genoeg. Door de hele like-cultuur van sociale media wordt het ego veel waardevoller dan wat erachter schuilt. “Het gevolg is dat je je identiteit verliest, niet meer voor jezelf durft op te komen en de buitenwereld een betere versie van jezelf voorspiegelt. Ik zie mensen zichzelf constant de vraag stellen: ‘Ben ik wel goed genoeg? Verdien ik het om gelukkig te zijn?’ Maar is dat dan beter?” Die verlammende onzekerheid is de mentale ziekte van Generatie Y, en daar fulmineert Adigéry tegen in haar beide projecten. Die woede uit zich in beide gevallen anders: in WWWater schreeuwt ze het uit, onder haar eigen naam weet ze haar woede te ontstijgen en te kanaliseren in iets subversief en vernuftig tegelijkertijd. Dat onze dansbenen er spontaan van loskomen, bewijst dat ze haar complexe boodschap ook nog eens op een aantrekkelijke manier weet te verpakken.

Ja, Adigéry is gelanceerd. En hoe