‘Festivaloptredens zijn een vorm van speeddating’

Get up, James Brown, er is een nieuwe ‘hardest working man in show business’. Zaterdag 5 augustus speelt de Engelse singer-songwriter Frank Turner (41) soloshow nummer 2.792 tijdens Brakrock in Duffel. Met zijn band The Sleeping Souls is hij momenteel bezig aan de Never Ending Tour of Everywhere, die precies inhoudt wat de naam zegt, en aan zijn tiende album, nadat het vorige in Engeland de eerste plaats haalde. “Ik wil niet opbranden, dat is gewoon belachelijk.”

Muziek deed haar intrede in zijn leven dankzij Killers van Iron Maiden, Nebraska van Bruce Springsteen deed hem naar de akoestische gitaar grijpen, en zijn debuut-EP Campfire Punkrock uit 2006 vat misschien nog het best zijn eigen stijl samen. In 2012 opende Frank Turner de Olympische Spelen in zijn thuisstad Londen, rond dezelfde tijd brak hij door met de albums England Keep My Bones en Tape Deck Heart. Occasionele luisteraars worden tot diehardfans gekneed tijdens zijn energieke optredens. Die brengen hem ook elk jaar naar België, een land waarmee de Brit een bijzondere band blijkt te hebben.

“Eind jaren negentig was ik als tiener fan van jullie hardcorescene, met labels als Good Life Recordings en bands zoals Lenght Of Time. In Écausinnes heb ik ooit een van de vreemdste optredens in mijn leven meegemaakt: een groepje tieners die punkrock met doedelzakken speelden terwijl hun vaders pogoden. Een show van ons op Pukkelpop werd afgelast door de storm die over het festival trok. We hebben toen opgetreden in een jeugdclub. Ik was niet honderd procent zeker of het juist was, omdat er mensen gestorven waren, maar het was een louterende ervaring voor zowel ons als het publiek.”

Ook in Duffel ben je deel van een festivalline-up. Evengoed speel je als headliner voor uitverkochte zalen of als support act voor collega’s. Is er een verschil voor jou?

“Als headliner ben je comfortabeler, kan je meer aandacht geven aan details. Het is zoals een avondje uit met je echtgenote. Festivaloptredens zijn eerder speeddating: je speelt voor mensen die misschien je naam wel kennen, maar je nog niet live gezien hebben. En als voorprogramma ga je op blind date, je hebt veertig minuten tijd om ervoor te zorgen dat je een merkbaar effect op het publiek hebt.”

“Het is fijn om te combineren. Vorig jaar heb ik lange tijd als headliner getourd, de voorbije maanden deed ik support voor Billy Talent, wat heel leuk was. Nu doen we terug festivals. Op Brakrock gaan we tien à twaalf nummers spelen. Ik wil dit de rest van mijn leven doen, maar ben ondertussen ook 41 jaar oud. Het wordt zwaarder, vooral fysiek. Ondertussen hebben de meesten van ons een partner en kinderen. Na jaren zonder heb ik zelfs een eigen woning. Allemaal goede redenen om terug naar huis te willen gaan. We hebben ooit dertien maanden aan een stuk getourd, maar ik wil niet opbranden, dat is gewoon belachelijk.”

Dan kun je beter je optredens wat dichter op elkaar plannen, zoals op vijftig dagen tijd in de vijftig Amerikaanse staten passeren.

(lacht) “Ik hou een lijst bij met de datum en locatie van al mijn optredens. Zo wist ik dat ik al in 47 staten gespeeld had. ‘Dan organiseer ik nog een show in de drie ontbrekende staten, lekker makkelijk’, zei mijn booking agent, maar dat leek me een beetje saai. Ik had al eens 24 optredens in 24 uur op 24 verschillende plekken gedaan, dus ik hou wel van een uitdaging. Halfweg die Amerikaanse tour vorige zomer was de hoofdvraag wel ‘waarom doen we dit?’ Crewleden werden ziek, de bus viel in panne… Maar als derde muziekartiest in de geschiedenis, na George Thorogood en de Beastie Boys, hebben we het gedaan. Momenteel leggen we de laatste hand aan een documentaire over de tournee.”

Je organiseert ook je eigen festival Lost Evenings.

“In september plannen we de zesde editie, ditmaal in Anaheim, Californië. Een van mijn vrienden daar zei ‘leuk, dan kunnen we samen wat rondhangen’. Niet dus, Lost Evenings is zo ongeveer de drukste en vermoeiendste periode van het jaar voor mij. Met zo’n 3.000 bezoekers is het festival al enkele maanden uitverkocht, ik zou graag richting 5.000 groeien. Ik ben heel enthousiast over de line-up, met onder meer KT Tunstall en Pedro The Lion.”

Je nummers zijn vaak heel persoonlijk: ‘Recovery’ over je verslaving, ‘Plain Sailing Weather’ over een foutgelopen relatie, ‘Miranda’ over je transgender vader. Hoe voelt het als een festivalwei zulke teksten meebrult?

“Op goeie dagen is het een fantastische vorm van therapie. Kunst is empathie, op zulke momenten voelt het alsof je er niet alleen voor staat. Maar ‘A Wave Across The Bay’ gaat over een bevriende muzikant die uit het leven stapte, dat kan ik niet elke show spelen. Ik probeer niet te veel na te denken over de reactie van een livepubliek wanneer ik een nummer aan het schrijven ben. En gelukkig heb ik ook liedjes over seks en dansen en jezelf amuseren.” (lacht)

Ligt er meer druk op je tiende plaat omdat de vorige, FTHC, voor het eerst nummer één werd?

“De wereld en de muziekindustrie zijn de laatste decennia enorm veranderd. Toen ik jong was, maakte ik er een punt van om niks te geven om de hitlijsten. Britpop explodeerde maar ik luisterde naar bands zoals Black Flag. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zelf op nummer één zou belanden, maar ik ben er wel heel trots op, vooral omdat het met zo’n intense, persoonlijke plaat was.”

“Afgelopen maand zijn we begonnen aan de tiende plaat. Ik heb achttien songs geschreven, daarvan gaan we er vijftien opnemen. Een deel is kort en krachtig, amper een minuut lang of zo, een of twee nummers zijn langer. Een dubbelalbum? Verleidelijk, maar ik wil geen opvulsel. Ik ben een enorme fan van Bruce Springsteen, maar zelfs op The River staan te veel nummers.”

Ga je de plaat zelf produceren?

“Ja, voor de eerste keer. Mijn lockdownproject was platen leren produceren en mixen in mijn thuisstudio. Dat heb ik ondertussen voor een tiental bands gedaan, een geweldig verfrissende ervaring. Ik hoor wel eens mensen uitroepen: ‘rock is dood!’ Nee hoor, jij verveelt je gewoon. Het is zo cool om gasten van 20, 22 jaar vol nieuwe ideeën over de vloer te krijgen. Het herinnert me aan wat er echt toe doet. En het zorgde ervoor dat ik ook mijn eigen band wil producen. Het nieuwe album verschijnt normaal gezien in de lente van 2024.”

Frank Turner speelt op 5 augustus op Brakrock in Duffel.

https://www.facebook.com/frankturnermusic

https://www.instagram.com/frankturner/