Dirk.

‘Je moet plezier vinden in de totale zinloosheid van het bestaan’

Een klein jaar heeft DIRK. moeten wachten om zijn tweede plaat aan het publiek te mogen voorstellen. Maar misschien was dat een zegen vermomd als vloek, want dankzij veelvuldige airplay kan de groep dit najaar aan het werk voor een veelvoud aan fans. Samen met frontman Jelle Denturck gaan we op zoek naar wat de groep nu net zo bijzonder maakt.

Beeld: Evy Ottermans

Hoeveel deugd hebben de eerste shows sinds de ‘bevrijding’ gedaan?

“De voorbije shows zijn echt al gek geweest: Zeverrock was de eerste, en ik ben meteen het podium op gelopen om te zien of het wel echt waar was. En effectief: je stapt dan op dat podium en je ziet een massa volk, compleet aan het gaan: dat was maf. Ik voel ook zo graag die connectie met het publiek en ga dit ook letterlijk opzoeken door het publiek in te duiken. Onze nummers gaan heel vaak over hoe betekenisloos het leven wel niet is, dat je daar zelf wat in moet zoeken. Als we nu eens zouden zeggen tegen elkaar: ‘we zijn allemaal gewoon aan het sukkelen en iets aan het proberen’, daar zit veel troost in.”

“Dat voel ik heel graag fysiek met een publiek. Verbondenheid is het belangrijkste, en dat hebben we dan ook het meeste gemist tijdens de coronaperiode. Als je nu op een optreden naar de mensen kijkt, dan zie je een glimlach van oor tot oor op de mensen hun gezichten. Het feit dat de mensen de nummers kennen en meezingen, maakt de verbondenheid nog groter. Op dat vlak is de coronasituatie voor ons eigenlijk een zegen geweest: daardoor was er een grotere pauze dan normaal tussen het uitbrengen van de plaat en de eerste shows. We zijn als band veel bekender geworden maar we mochten niet live spelen. En nu zijn we plots een bekende band als we optreden. Terwijl er vroeger niet per se veel enthousiasme was voor onze band, staan we nu op een podium en blijkt dat iedereen onze nummers kent en van begin tot einde meezingt. Wij hadden zelf nooit gedacht dat we daar gingen geraken.”

Wat denk je zelf dat de reden voor het nieuwe succes van DIRK. is?

“Ik zou durven te zeggen dat de bandnaam aanslaat. De naam DIRK. is meteen een link naar de droge humor die we in de band willen steken. Ook de het kan ons allemaal niet te veel schelen-attitude lijkt mij wel iets dat mensen aanspreekt. In het begin van de band schreef ik zelfs niet eens lyrics, ik haalde alle teksten letterlijk uit The Book of Mormon. Zo sprongen we er zeker meteen uit. En onze nummers zijn eigenlijk heel rauw, maar tegelijkertijd erg catchy. Dat speelt ook mee, denk ik.”

Zoals in “Golly” een absurde gitaarlijn ondersteund wordt door poppy muziek.

“Zeker weten! Onze gitarist Pieter-Willem lijkt op dat nummer op een andere planeet te staan. We stimuleren dat soort dingen heel bewust, dat bevreemdende aspect tilt de nummers naar een hoger niveau. “Golly” was er ook heel plots: er was een zanglijn en een refrein, onze drummer begon te volgen, we plakten er die absurde riff op en in een kwartier later viel het nummer op de een of andere manier in zijn definitieve plooi.”

“Ik zou op mezelf nooit een volledig DIRK.-nummer kunnen schrijven, daarvoor zijn alle leden even hard nodig. Enkel “Fuckup” van op onze vorige plaat is daar een uitzondering op. Soms geeft de rest van de band mij een basis waarmee ik verder kan, meestal worden alle nummers samen gemaakt. “Stay Indoors” was van mij alleen, maar dat beschouw ik niet echt als een DIRK.-nummer. De platenbaas vond het wel catchy, en zo werd het toch een single.”

Hoe zou je jullie debuut Album vergelijken met Cracks in Common Sense?

“Album werd op tape opgenomen op slechts zestien kanalen, en met een viertal microfoons op de drums. Dat zorgde ervoor dat alles vuil klonk en dat was ook echt de bedoeling. Toen producer Ace Zec “HIT” onder handen had genomen, vonden we het eigenlijk te proper voor de plaat, en beslisten we om die apart te houden voor het volgende album. Voor ons was het toen al duidelijk dat het een single zou worden: het was zo’n nummer dat plots in je hoofd zit. Nadien is het blijven liggen tot het moment waarop we echt een knaller wilden uitbrengen. We zijn heel blij dat radiostations erop zijn gesprongen.”

“Voor Cracks in Common Sense zijn we vervolgens voor een iets grotere productie gegaan, al bleef het nog altijd behoorlijk lo-fi. Heel die plaat is opgenomen op drieënhalf dagen met Reinhard Vanbergen, die ook de mix van Album voor zijn rekening had genomen. Hij is het gewoon om snel op te nemen, maar nu zei hij dat er toch wel een record gevestigd was. Verder laat hij je vooral je ding doen. Af en toe grijpt hij eens in, maar niet vaak. We zijn dus niet gaan zitten en producen maar we gingen naar een betere studio, met iets meer microfoons, meer niet.”

Over hits gesproken: op een bepaald stonden jullie met drie nummers in De Afrekening. Ook “Artline” en “Toulouse” deelden in de prijzen.

“Dat zorgde voor een enorme boost. Bij “Artline” hoor je opnieuw hoe droge humor een prominente rol speelt in onze band. We schreven eerst een riff, en dan een tekst die eigenlijk nergens op slaat: het is een verzameling van klanken die goed samengaan. We kwamen niet meteen op een titel, tot we een stift van het merk Artline zagen liggen, en zo was het nummer geboren. Bij “Toulouse” hadden we eigenlijk geen idee dat er potentieel in zat, maar onze platenbaas pikte het er toch weer uit. Hij voelt zulke dingen heel goed aan, waar wij er eigenlijk te dicht bij staan. Achteraf bekeken was “Toulouse” een logische singlekeuze, maar toen het gekozen werd, begreep ik het niet meteen. “

In “Counterfeit” hoor ik een duidelijke knipoog naar The Hickey Underworld.

“The Hickey Underworld vonden we al voor onze eerste plaat een coole inspiratie. Uiteindelijk is het logisch dat de muziek die je maakt een weerspiegeling is van waar je zelf naar luistert, los van labels of genres. The Strokes, Franz Ferdinand, Nirvana en andere grungebands zijn net zo goed grote inspiratiebronnen.”

“Komrad Shoes”, jullie recentste single, heeft op zijn zachtst gezegd een vreemde videoclip. De schoen in kwestie wordt een soort spionagemiddel waar je allerlei snufjes kan uithalen, tot zelfs een fiets toe.

“Dat nummer is een single geworden door die videoclip. Ik weet niet of ik dit moet zeggen in een interview, maar eigenlijk is het veruit ons minst favoriete nummer. Toen we Cracks In Common Sense aan het opnemen waren, wilden we het nummer iets minder produceren dan de rest, als rustpunt tegenover het geweld in de andere songs. Dat het plots toch een single is geworden, is de schuld van Sofie Engelen van Radio Willy. Ik was te gast in de studio en achteraf merkte ze op dat ik toffe schoenen aan had, waarop ik antwoordde met: ‘Awel, jij ook!’. Ze bedankte mij, en vertelde dat het schoenen waren van het merk Komrad Shoes. Een ongelooflijk toeval, gezien we dus een nummer hadden met dezelfde naam.”

“Blijkt dat dat vroeger een Russisch merk was, als tegenhanger voor de Amerikaanse All Stars. Belgen hebben dat merk recent opgekocht en opnieuw gelanceerd. We hebben hen gecontacteerd en ze wilden dat we een DIRK.-schoen bedachten. ‘Neem dan meteen ook een videoclip op’, zeiden ze. De man van Sofie, Christof Witters, heeft de clip geregisseerd. Het was voor ons belangrijk dat de opbrengst van de schoen naar LIVE 2020 ging, om de muzieksector een beetje te steunen. StuBru heeft de single toen grijsgedraaid. Dat hebben we zelf niet in de hand natuurlijk. Live spelen we er één refrein van, dat is voldoende.” (lacht)

Je noemt “Komrad Shoes” te poppy, maar toch krijgen we met “I have been alone for 29 years” opnieuw wat minder vrolijke lyrics. Zware teksten op een luchtige manier brengen doe je wel vaker.

“Haha, inderdaad. Nu lijk ik zo’n depressieve kerel. De teksten zijn soms echt wel ruw. Toen we aan Cracks in Common Sense schreven, vier jaar geleden, was mijn moeder net gestorven aan kanker, en dat zit ook wel in het album. Als je bij “My Dog’s Dead / The Only Way Is Out” het woord ‘dog’ verandert door ‘mom’, krijg je de tekst zoals die oorspronkelijk was. Ik was er heel tevreden over, maar het was wel echt te zwaar. Dan kreeg ik het idee om dat ene woord te vervangen, en toen werd het plots een extreem dramatisch nummer voor een hond. Dat vond ik dan wel een beetje lollig. Op dat moment zat de dood van mijn mama nog heel vers in het geheugen; intussen kan ik al aan haar terugdenken zonder dat ik het gevoel krijg dat ik aan het kraken ben. Ik ben wat allergisch aan zelfmedelijden. Met het woord ‘mom’ zou ik het gevoel krijgen dat ik iedereen wat forceer om compassie te hebben met mij. Teksten zijn iets persoonlijks, maar mensen moeten er ook in kunnen herkennen wat ze zelf willen.”

In “Priceless”, de intro van de plaat, zing je nochtans duidelijk “I need to feel despair”.

“”Priceless” heb ik zelf thuis geschreven op mijn laptop. Op dat moment had ik echt het gevoel dat ik wanhoop moest voelen. Ik probeer mezelf wat neer te leggen bij het feit dat ik dat voel. Mijn gemoed gaat erg in golfjes. Ik kan mij heel goed voelen, maar vaak ook echt niet goed en dan gaat het gewoon niet. Dan heb ik het zeer moeilijk met leven. Ik probeer mij daar meer en meer bij neer te leggen, dat het niet zal beteren. In het begin dacht ik dat ik er iets aan moet doen. Mensen gaan naar de psychiater, of nemen pillen. Dat lijkt mij geen oplossing. Ofwel beginnen ze enorm ‘aan zichzelf te werken’ op alle mogelijke manieren, terwijl dat vaak bullshit is. Ik denk dat je vooral bezig moet blijven.”

“Ik kan mij heel goed voelen, maar vaak ook echt niet goed. Ik probeer mij er bij neer te leggen, dat dat niet zal beteren”

Streamer

“Dat idee sluipt wel vaak binnen bij DIRK., hoe ik mezelf een beetje wil neerleggen bij het feit dat ik altijd wel zo in mekaar zal zitten. Dat gevoel van enorme leegte, waarbij je niet weet hoe je er ooit nog zal uit geraken, kan plots opkomen, zelfs op een feest met al je beste maten. Dat is  het voordeel van ouder te worden: ik weet wel dat het voorbij gaat. Het is een golfje, geen afgrond. Mij nergens thuis voelen, dat voel ik ook vaak. En het probleem is: je kan overal naartoe gaan lopen, naar de andere kant van de wereld gaan, maar daarmee is het absoluut niet opgelost.”

Heb je het gevoel dat dat met de jaren verbetert? Of dat je er vrede mee neemt dat je zo bent?

“Het wordt veel gemakkelijker om er vrede mee te nemen, maar wat ik wel merk is dat de lage golfjes langer beginnen te duren. Dat is een vervelende tendens. Ik word gelukkig omringd door een lief en vrienden die daar heel goed mee kunnen omgaan.”

Varieert de sfeer en de gelatenheid op Cracks in Common Sense tussen de nummers? Of kan die wisseling in gemoed ook in één en hetzelfde nummer zitten?

“Dat kan allemaal in één nummer zitten. Een nummer als “HIT” is voor een stuk een weerspiegeling van mijn gemoed, maar bij DIRK. proberen we die twee kanten echt te combineren. Het nummer is niet geschreven om medelijden met me te krijgen, daar ben ik absoluut niet naar op zoek. Ik zing wel ‘You can see me falling apart’, maar tijdens de strofes krijg je heel random teksten, het blijft lollig. Ook de manier waarop het gezongen is, is helemaal niet neerslachtig. Het is mooi om iets neerslachtigs op een vrolijke manier te zingen. Eels kan dat ook heel erg goed, strontdepressieve teksten met heerlijk zomerse melodietjes combineren. Je moet altijd een beetje tegengewicht bieden. Je moet plezier vinden in de totale zinloosheid van het bestaan.”

Het laatste nummer op de plaat is “Mother”. Dan toch een oprecht eerbetoon?

“‘I didn’t kill my mother’, zing ik. Uiteraard weet iedereen dat ik mijn moeder niet vermoord heb, maar het gaat eerder over het schuldgevoel dat je krijgt. Toen mijn moeder gestorven was, dacht ik vaak: heb ik wel genoeg gedaan? Ben ik er genoeg voor haar geweest? Was ik goed genoeg als zoon?. Ik voelde de reflex om mij te moeten verdedigen tegenover mijn omgeving. De tekst kwam er spontaan uit, en ik heb hem zo willen laten omdat hij spannend klonk. Het is ook een kort nummer gebleven: als het verteld is, is het verteld.”

DIRK. trekt dit najaar door het land. Info & tourdata: www.dirk.be

https://www.facebook.com/dirkbandofficial

https://www.instagram.com/dirk.official/

https://open.spotify.com/DIRK.