Black Lips go country

‘Op Gucci-vergaderingen voel ik me toch nog altijd een alien’

De tijd dat Black Lips makkelijk te typeren waren als onstuimige punkers die steevast over hun publiek heen kotsten zijn (helaas) voorbij. Tegenwoordig zijn ze niet meer voor één gat te vangen en vertoeven ze in Gucci-kringen, spelen ze het voorprogramma van Kesha en wagen ze zich met het nieuwe Sing In A World That’s Falling Apart zelfs aan een stevige brok countrymuziek. Daar mochten zanger-gitarist Cole Alexander en drummer Oakley Munson wel eens tekst en uitleg bij geven.

Country is geen evident genre voor Black Lips.

Cole Alexander: “Het idee om zo’n album te maken, dobbert al een hele poos ergens in ons achterhoofd. Zelfs nog voor we merkten dat het genre populair werd in de mainstreamcultuur in de States, zat er altijd wel al zo’n vibe in onze muziek. Drie jaar geleden stuurden we al een bericht de wereld in om te zeggen dat we aan een countryplaat bezig waren, en nu doet iedereen het. Het is spannend dat ons album simultaan met de opmars van het genre uitkomt. Het gebeurt zelden dat ons muziekgenre samenvalt met de popcultuur, dus ik ben heel benieuwd hoe de plaat zal worden ontvangen.”

Countrymuziek heeft de stempel om eerder conservatief te zijn, maar nu zie je artiesten als Lil Nas X, Orville Peck en natuurlijk jullie, het genre op een eigen manier brengen. Hebben jullie een missie?

Alexander: “Zeker. We willen onze eigen draai aan het genre geven door onze persoonlijke invloeden toe te voegen. We gebruiken nog steeds onze fuzzgitaren, en klinken nog even punk als voorheen, maar dat staat country niet in de weg. Naar indierockstandaarden zijn we niet de meest linkse band, maar in de countrywereld zijn we hyperlinks. Spannend dus om ergens in het midden te hangen en beide werelden samen te brengen. Lil Nas X deed dat bijvoorbeeld: hij liet twee genres in elkaar overlopen. Tegenwoordig komen mensen met verschillende visies niet meer makkelijk samen, dus het is mooi wat hij doet.”

Oakley Munson: “Niet alle country-artiesten passen in het vakje van rodeobezoekende, zuiderse witte mannen. Er zijn er genoeg die zingen over mensenrechten, birth control en andere progressieve kwesties. We willen net die andere aspecten van country in de verf zetten.Ik hou van het vertelaspect van die muziek. Tom T. Hall (hier zou ik een nvdr toevoegen) is een pionier op vlak van storytelling en dat soort trucker music. Hij zong niet alleen een nummer, maar vertelde een verhaal door middel van muziek. Hoe meer ik naar hem luister, hoe meer ik merk hoe goed hij is. Country kan even complex zijn als pakweg jazz, maar dat wordt niet altijd zo gezien. Er wordt wat op neergekeken.”

Zijn jullie anders te werk gegaan in de studio?

Munson: “Niet zozeer. Het grote verschil is dat we bij deze plaat alles rechtstreeks op tape opnamen zonder al te veel takes en edits. Dat maakt de plaat eerlijker. Voor mij klinkt die analoge manier van opnemen beter. Je kan de studio die we gebruikten vergelijken met een tijdscapsule die je zestig jaar terug de tijd instuurt. Alle micro’s, kabels én het mengpaneel zijn oud en  authentiek. Dat zorgt voor net dat extra tikkeltje magie. Computers kunnen dat geluid erg dicht benaderen, maar niets kan tippen aan  the real deal. Dat wil ook zeggen dat je geen vijftien takes voor één nummer kan doen.”

Alexander: “We namen de plaat op in een buurt in Los Angeles waar ooit The Beach Boys, The Mama’s & The Papas en Bing Crosby vertoefden. Nu vind je daar vooral verveelde tieners die samenkomen om cola te drinken en te klagen over hoe hard hun leven tegenslaat. De magie van de buurt is wat verdwenen, maar in de studio voelde je wel dat er iets van geschiedenis in de lucht hing.”

Niet als Kim en Thurston

Cole, Jared Swilley en jij zijn de enige stichtende leden van de band. Hoe ga je ermee om als er iemand vertrekt?

Alexander: “Dat is hard. Jared, Joe (Bradley, ex-drummer – red.) en ik startten de groep twintig jaar geleden. Joe verliet ons, want hij wou andere dingen doen en groeide ook wat uit de band. Toen hij in 2017 vertrok waren we van streek. En dat is ook waarover deze plaat gaat: als iets tegenslaat, moet je het van je af zingen. Aan de andere kant is het ook goed om niet elke keer hetzelfde te doen. Om als band te groeien heb je soms een nieuwe wind nodig. Ik ben heel blij met waar we nu staan. Het is mijn favoriete line-up van de laatste jaren, en het voelt aan alsof we nog maar net begonnen zijn met de groep. Alles voelt nieuw aan, en dat is spannend. Oakley en Jeff Clarke (gitaar – red.) zorgden voor een nieuwe input van creatieve muzikanten. Voor het eerst sinds lang hadden we vers bloed in onze rangen.”

Munson: “Het waren grote schoenen om te vullen. Maar ik denk dat Sing In A World That’s Falling Apart echt de geest heeft van de Black Lips van weleer, ook al zijn we een andere richting ingeslagen. Ik denk dat mensen van deze plaat gaan zeggen dat dit echt het Black Lips-album is die je in je bezit moet hebben. Het is vreemd, want op sommige nummers zingen enkel Zumi en ik, en wij zitten nog niet lang bij de band. Toch ademen die nummers de geest van de old school Black Lips.”

Cole, sinds een paar jaar zit je vriendin Zumi Rosow in de band. Hoe is het om met haar te werken?

Alexander: “Het is fantastisch om haar erbij te hebben. Er hangt een goeie energie rond haar, en diesaxofoon is een meerwaarde voor onze sound. Met je vriendin op tour te gaan is een hele verandering. Soms maak je elkaar wat gek, maar we kunnen er allebei goed mee om. Ik hoop dat –  mochten wij ooit uit elkaar gaan – onze samenwerking niet stopt, zoals dat bij Kim Gordon en Thurston Moore het geval was bij Sonic Youth. Als je op tour gaat, maakt elk lid van de band je immers wel eens gek. Er zijn geregeld wat discussies, maar we zijn ondertussen al twintig jaar bezig. Dus ik denk graag dat we goed met elkaar omgaan, ook al is het soms zwaar.”

Zumi schopte het ook tot Gucci-muze. Hoe is het om in dat milieu te vertoeven?

Alexander: “Gucci heeft haar muziekafdeling door elkaar geschud, waardoor ze nu wat hipper zijn. Iggy Pop heeft onlangs ook met hen samengewerkt. Om eerlijk te zijn denk ik dat Zumi de Gucci-wereld meer verandert dan omgekeerd. En dat we voor onze albumhoes trouwens wat kleren van hen kregen, was mooi meegenomen. Ik voel me op een vergadering met hen soms als een alien. Zelfs al draag ik dan zelf een designpak, het blijft een andere wereld dan de onze. De punkwereld is nog altijd iets anders dan de designwereld. Maar wie weet kunnen wij een brug slaan tussen beide werelden.”

Geen drank in de Levant

Iets anders: jullie deinzen er niet voor terug om te gaan spelen in minder voor de hand liggende streken zoals het Midden-Oosten. Is het héél verschillend om daar te spelen dan in Europa of Amerika?

Alexander: “Ja hoor. Om te beginnen kon je daar amper alcohol scoren. Op sommige plekken, zoals Beirut in Libanon, die iets meer westers gericht zijn qua feesten, hangt er een lossere sfeer. In Dubai is er hier en daar wel drank te vinden, maar het voelt geforceerd aan. En toch was die tour door de Levant voor ons een erg verfrissende ervaring. De meeste mensen hadden er nog nooit een rock-‘n-rollshow gezien.”

Munson: “We speelden ook shows in Oost-Europa, in landen als Servië en Oekraïne. Daar hing dezelfde punkrockmentaliteit als in meer toegankelijke landen. Het grote verschil is dat het publiek ons veel meer waardeerde. Ze konden niet geloven dat we in hun land kwamen optreden, en het was heel mooi om te zien hoe dankbaar ze waren. Ik hoop dat we kunnen blijven optreden in zulke landen.”

Je moest jezelf niet censureren?

Alexander: “Als je op tour bent in pakweg China, moet je effectief al je songteksten doorgeven. Je kan ook niet zomaar dingen posten op sociale media. Toen we in Turkije waren konden we niet op YouTube. In Moskou was het dan weer minder strikt dan we dachten.”

Konden jullie ook jezelf zijn in het voorprogramma van Kesha?

Munson: “Toen we opkwamen wist niemand dat Black Lips ging spelen. Ze verwachtten allemaal de hoofdact. We kwamen op onder oorverdovend gegil, maar toen haar fans ons zagen werd het plots erg stil. Gaandeweg de show begrepen ze onze muziek, en waren ze erg lief. Ach, ik was al blij dat we niet van het podium gejouwd werden. Dat was al een succes. Het was een gigantische massa, dus ik denk dat we toch wat zieltjes gewonnen hebben.”

Alexander: “Ik vond het super om voor haar fans te spelen. Het waren allemaal jonge mensen bedekt met glitter en met een echte flowerpowermentaliteit. Ze waren allemaal lief voor ons. We hebben ondertussen een nummer met Kesha gemaakt, dat de plaat niet gehaald heeft. Maar binnenkort zwieren we het online. Kesha heeft een echte punk attitude.”

Sing In A World That’s Falling Apart is nu uit bij Fire Records/Konkurrent

‘Toen we opkwamen in het voorprogamma van Kesha wist niemand dat zij zouden spelen. Ze verwachtten allemaal de hoofdact. We kwamen op onder oorverdovend gegil’

‘Country kan even complex zijn als pakweg jazz, maar dat wordt niet altijd zo gezien.’

https://www.facebook.com/theblacklips

https://www.instagram.com/theblacklips_/