Knocked Loose
‘Als er vijf mensen zich volledig geven, dan is een optreden al geweldig’
De populariteit van het Amerikaanse Knocked Loose gaat als een speer. De band werkte zich in razendsnel tempo op tot een van dé hardcore-bands van het moment en sluit zo aan bij het rijtje van Code Orange, Jesus Piece, Vein en ander hip geweld. Gitarist Isaac Hale, nog altijd maar 22 jaar, ziet het met verbazing en enthousiasme aan. “Ik beschouw ons toch niet als hardcorehelden.”
Tekst Lennert Hoedaert
Wie zijn hardcore graag staalhard, lomp en metal-achtig heeft, zal ongetwijfeld het in augustus vorig jaar verschenen A Different Shade Of Blue in zijn eindejaarslijstje gezet hebben. Het album vat de groove van Pantera, de snelheid van Slayer en de betere mosh-stukken van alle andere illustere voorgangers. Het was, kortom, een van de hardste en beste hardcore-platen van het jaar. Toch wordt de band vanuit verschillende muzikale hoeken geapprecieerd. “We worden gewaardeerd door allerlei soorten muziekfans, omdat we ook voor diverse publieken spelen”, vertelt Hale ons in de coulissen van Trix. “We stellen onszelf graag voor aan mensen die nog nooit van ons hebben gehoord. We hebben daar geen schrik van, ook al spelen we vrij zware muziek.”
A Different Shade Of Blue klinkt bij momenten zeer riff-gedreven, alsof jullie veel naar Slayer en Obituary geluisterd hebben. Een echte metalplaat maken was het doel?
“Als we de studio ingaan, hebben we nooit een specifiek geluid voor ogen, want dan zou het eindresultaat te geforceerd klinken. Liever laten we de muziek spontaan evolueren, en ik denk dat we tijdens de opnames gewoon aan het genieten waren, vandaar dat het een zeer energieke plaat geworden is. Het klopt wel dat er meer metal op de nieuwe plaat te horen is. We hebben de laatste jaren veel naar death metal geluisterd, en Cole (Crutchfield, de andere gitarist – red.) is bovendien een grote fan van het genre. Maar we waren ook niet beschaamd om een trager stuk te schrijven of een spooky deel in een nummer te steken. Over Slayer gesproken: voor mij persoonlijk zijn zij samen met Metallica en Korn onze belangrijkste invloed. In Montreal stonden we dit jaar met Slayer op dezelfde festivalaffiche. Hun optreden was memorabel, maar we hebben ze niet ontmoet. Gelukkig maar, ik zou behoorlijk starstruck geweest zijn.”
Verschillende magazines noemen Knocked Loose sinds de release van A Different Shade Of Blue de nieuwe helden van de hardcore. Wat doet zo’n uitspraak met twintigers?
“Zoiets horen of lezen is uiteraard enorm flatterend, maar ik denk niet dat we hardcorehelden zijn, of dat we het genre aan het redden zijn. Hardcore zou ook bestaan en bloeien zonder Knocked Loose. Maar dat gezegd zijnde, hoop ik vooral dat we bewonderd worden omdat we altijd geprobeerd hebben om het genre naar nieuwe plaatsen en mensen te brengen. Dat was immers altijd onze bedoeling. Zo’n omschrijving als helden zorgt wel voor druk, maar die creëren we ook zelf. Daardoor gaan we beter spelen en verbeteren we onszelf.”
‘Op tour gaan, voelt telkens aan als thuiskomen’
Knocked Loose heeft een extreem goed 2019 achter de rug. Hoe kijk je daarop terug? Het concert in Trix moest zelfs verhuizen naar een grotere zaal dan voorzien.
“Dé grote verwezenlijking was natuurlijk de release van onze tweede plaat. Het was een belangrijke stap om die voor een groot publiek te kunnen uitbrengen. En toen moesten de overweldigende recensies nog komen; dat blies ons weg. Ook het enthousiasme van het publiek tijdens de voorbije tours dit jaar maakt ons nog enthousiaster.”
Kunnen jullie uit de honderden shows die jullie speelden één favoriet kiezen?
“Dat moet onze releaseshow in Louisville, onze thuisstad, zijn geweest. We hadden daar al jaren niet meer gespeeld en nodigden zes van onze favoriete bands uit om voor ons te spelen. Aangezien we altijd op tour zijn, was het heel bijzonder om nog eens voor vrienden en familie te spelen. Ook het Bloodaxe Festival in Japan was memorabel. Een Japans publiek is erg respectvol, praat bijna niet, en maakt ook geen ander lawaai tussen de nummers door; het enige wat je hoort is een doodse stilte, dat is bijna zenuwslopend. Maar eigenlijk is het publiek overal anders, en daarom hou ik zo hard van touren.”
Hardcore als bindmiddel
Het verhaal van Knocked Loose begint officieel in 2013 in Louisville, maar verschillende leden kenden elkaar daarvoor al enkele jaren vanuit eerdere bands. Louisville is ook New York, Los Angeles of Washington D.C. niet. Als je van daaruit écht iets wil beleven, moet jij eigenlijk al naar Chicago gaan, geeft Hale zelf toe. “We komen allemaal uit een suburb van de stad; er is niets zots te beleven, het is er heel stil, en veel mensen kennen elkaar en zien elkaar elke dag. Het is een erg vriendelijke omgeving om op te groeien, daarom komen we in de band ook zo goed overeen. De hardcore-scene in Kentucky is ook erg klein trouwens.”
Hoe start een hardcore-band in zo’n afgelegen staat?
“Meer dan een paar mensen die verschillende interesses, maar wel één ding gemeen hebben, is niet nodig: wat primeert is de goesting om muziek te maken. Iedereen in de band luistert nog altijd naar zeer uiteenlopende stijlen, maar hardcore is de gemeenschappelijke muzikale interesse. Zo zijn we beginnen te jammen in mijn garage, en sleutelden we al snel aan songs tot we ze zelf leuk vonden. We namen er ook onze eerste EP op. Tot vandaag repeteren we in die garage. Wist je trouwens dat ik wel wat afweet van de West-Vlaamse hardcore? Ik ken Liar, Congress en Rise and Fall, en ben van plan om het boek dat erover verschenen is (The story of H8000 hardcore 1977-1999, zie pagina – red.) te kopen omdat er nog zo veel bands zijn die ik niet ken. Dat er een boek gemaakt is over zo’n kleine niche, vind ik geweldig.”
‘Als ik niet met Knocked Loose zou touren, dan zou ik dat wel met een andere band doen’
Wanneer begon je het gevoel te krijgen dat het menens werd voor de band?
“Ongetwijfeld in 2015; dat was het jaar waarin we verschrikkelijk veel begonnen te touren, zeker acht à negen maanden van de twaalf. Sindsdien zijn we elk jaar zo veel op de baan, zonder een jaar rust te nemen. In 2016 kregen we erkenning voor het harde werk: we konden tekenen bij Pure Noise en brachten ons debuut Laugh Tracks uit. Vervolgens konden we voorprogramma’s voor grotere bands spelen. Daardoor heb ik mijn middelbare school opgegeven, maar ik haalde wel mijn diploma online.”
Zie je jezelf over pakweg tien jaar ook nog zoveel touren en muziek maken?
“Ja hoor, mijn toekomst ligt in wat ik nu aan het doen ben: ik kan voor zeer lange tijd op tour zijn, ik denk zelfs voor driehonderd dagen per jaar. Dit is voor mij op dit moment het ideale leven. Ik hou uiteraard van mijn vrienden en familie thuis in Kentucky, maar onderweg zijn, voelt ook als thuiskomen voor mij. Dan heb ik het niet alleen over nieuwe mensen ontmoeten, maar het dagelijkse schema. Als ik niet met Knocked Loose zou touren, dan zou ik dat wel met een andere band of zelfs met meerdere andere bands doen.”
Wanneer ben je zelf tevreden over een show met Knocked Loose?
“Alleen al het spelen op zich, zelfs al staat er weinig volk, heeft een cathartisch effect op mij. Als er vijf mensen zich volledig geven, dan is het geweldig. Het maakt niet uit of er 5, 100 of 5.000 toeschouwers staan, of het een show in een bar is of op een groot festival. We hebben al op Hellfest in Frankrijk en Impericon Festival in München voor duizenden mensen gespeeld, maar ik ben nooit nerveus omdat er veel volk staat. Ik word wel zenuwachtig als ik weet dat er vrienden aan het kijken zijn.”
Heb je tips voor nieuwe bands die ook hun weg naar de top willen inzetten?
“Efficiënt én hard werken. Als je met je band erkenning wil krijgen, dan moet je veel en slim spelen. Mensen vragen ons vaak hoe we zo snel zo groot konden worden. We zeggen hen altijd hetzelfde: omdat we spelen, spelen en nog eens spelen. We waren ook niet de beste liveband in het begin, we moesten ook eerst in mindere omstandigheden optreden voor weinig geld, maar we zijn fier op wat we nu bereikt hebben.”
https://www.facebook.com/KnockedLoose/
https://www.instagram.com/knockedloosehc/
